LG OLED C4 vs SAMSUNG OLED S90F (WOLED)

Wyniki materiałów HDR zdecydowanie należą do tych lepszych. Praktycznie każdy z filmów grubo przekracza barierę 700 nitów, co pozwala na uzyskanie bardzo realistycznego obrazu. Oczywiście, żaden z nich nie przekracza magicznego tysiąca, jednakże połączenie takich rezultatów oraz nieograniczonego kontrastu i czerni skutecznie optycznie podbija wynik. Ostatnia ze scen, posiadająca pełnoekranowy rozbłysk słońca, faktycznie jest mniej jasna od pozostałych, chociaż wciąż reprezentuje godny poziom. Warto również wspomnieć o znakomitym pokryciu palety barw DCI-P3, które pozwoli na osiągnięcie niezwykle soczystych kolorów.

Czy S90F radzi sobie nie tylko z czernią, ale również z jasnymi partiami obrazu? Zdecydowanie tak. Opowieści o OLED-ach jako „ciemnych ekranach” można powoli uznać za mit. Samsung S90F, podobnie jak LG C5 oparty na bardzo zbliżonej matrycy, osiąga jasność przekraczającą 1000 nitów. To wartość w zupełności wystarczająca, by cieszyć się efektownym i dynamicznym obrazem HDR – zarówno w filmach, jak i serialach. Większość przetestowanych przez nas scen prezentuje się znakomicie, z dobrze zarysowanymi światłami i wysokim kontrastem. Oczywiście, technologia OLED nadal ma swoje ograniczenia – przy bardzo jasnych, pełnoekranowych sekwencjach, takich jak testowa plansza z filmu The Meg (5 zdjęcie), telewizor może zauważalnie przyciemnić obraz. Trzeba jednak podkreślić, że tego typu sceny należą do rzadkości. Można uznać, że efekt HDR jest na tyle dobry, że nawet modele OLED z segmentu średniego, jak S90F, mogą zapewnić kinowe wrażenia w domowym salonie.

Najlepszym trybem fabrycznym zaimplementowanym w testowanym telewizorze był "Filmmaker". To właśnie nim posługiwaliśmy się podczas wszelkich testów. Tryb ten pod względem odwzorowania barw okazał się być całkiem niezły, aczkolwiek pozostałe mankamenty skutecznie potrafiły odebrać radość z seansu. Zaczynając od tej najbardziej podstawowej, czyli balansu bieli, dało się w łatwy sposób zauważyć, że ten został naznaczony dominacją koloru czerwonego, który całościowo zmienił charakterystykę obrazu. Mogliśmy więc ujrzeć mocne zażółcenie bieli oraz wędrówkę wszystkich kolorów do cieplejszych odcieni. Gamma, czyli wykres równie ważny, o ile nie ważniejszy, była dość mocno obniżona, co spowodowało dość mocny spadek kontrastu, z wyjątkiem początku wykresu, gdzie telewizor w sposób perfidny tracił detale. To tyle odnośnie materiałów SDR. Biorąc pod lupę filmy o szerokim zakresie dynamicznym, możemy zauważyć dokładnie to samo zjawisko zażółcenia balansu bieli jak w filmach o standardowej palecie barw. Krzywa EOTF, która zastępuje nam wykres gammy, jest w praktyce idealna i nie można jej nic zarzucić.

Samsung S90F, jak większość nowoczesnych telewizorów, oferuje wiele trybów obrazu, ale – zgodnie z naszą testową tradycją – sprawdziliśmy go w tym najlepszym, czyli trybie Filmmaker. Dzięki temu obraz wygląda znacznie naturalniej niż w domyślnych, często przekoloryzowanych ustawieniach. Nie był ani przesadnie nasycony, ani sztucznie wygaszony – po prostu bliżej tego, co powinno się zobaczyć. Oczywiście „poprawniejszy” nie oznacza „idealny”. Nasz egzemplarz S90F miał niestety spore braki w balansie bieli, szczególnie w zakresie koloru niebieskiego, co skutkowało lekko żółtawym filtrem nakładanym na większość scen. Ktoś mógłby powiedzieć, że wygląda to bardziej „filmowo” – bo cieplej – ale nie oszukujmy się, George Lucas nie nagrywał Gwiezdnych wojen w sepii 😉 (porównanie ze sceną znajdziecie jak zawsze poniżej).

Dodatkowo, w materiałach HDR dało się zauważyć problem z zarządzaniem jasnością. Krzywa EOTF pokazała wyraźne „wystrzelenie” jasności – telewizor rozjaśniał obraz mocniej, niż powinien, co sprawiało, że niektóre efekty wyglądały zbyt intensywnie i odbiegały od referencji. Na szczęście część z tych problemów można wyeliminować za pomocą profesjonalnej kalibracji – o jej efektach przeczytacie w dalszej części recenzji.

Tak jak wcześniej wspominaliśmy, telewizory LG wyposażone zostały w zaawansowane narzędzia do przeprowadzenia procesu kalibracji. Użyliśmy więc ich, by wymodelować obraz na modłę tego, który widział reżyser. I bez skromności musimy przyznać, że wyszło nam to fenomenalnie. Zarówno materiały SDR, jak i HDR prezentują poziom pozwalający jasno stwierdzić, że to właśnie tak powinien wyglądać film. Warto w tym miejscu spojrzeć na błędy kolorów na palecie "ColorChecker", gdzie praktycznie każdy z nich nie wbija się ponad "1", prócz dwóch próbek.

Po kalibracji udało się nam usunąć praktycznie wszystkie wspomniane wcześniej błędy. Starsze filmy w jakości SDR wreszcie wyglądają tak, jak powinny – bez efektu sepii czy sztucznego postarzania obrazu. Klimat klasyków wraca na swoje miejsce (nie ma za co, fani Gwiezdnych wojen), a kolory przestają przypominać filtr z Instagrama.

Jedną z kluczowych zmian była też poprawa charakterystyki jasności w treściach HDR. Udało nam się zapanować nad krzywą EOTF w niemal referencyjny sposób. Owszem, najbardziej wymagający użytkownicy mogą dopatrzyć się minimalnych odchyleń w jasności, ale szczerze – większość widzów nawet tego nie zauważy. I nic dziwnego, bo zdecydowana większość błędów mieści się poniżej wartości ΔE 3, czyli poniżej progu widzialności. Po kalibracji S90F (WOLED) staje się naprawdę świetnym wyświetlaczem – takim, na którym można cieszyć się z niemal idealnego obrazu.

Raz jeszcze przyjrzymy się funkcji odpowiedzialnej za łagodną gradację, ale zajmiemy się również tą, która ma za zadanie podnieść jakość materiałów o słabszej jakości. Domyślne wygładzanie przejść tonalnych, jak można było zobaczyć, nie było najgorsze, ale można je jeszcze poprawić. Funkcja posiada suwak, dzięki któremu możemy regulować jej moc. My zalecamy użycie tej pierwszej, gdyż przynosi bardzo dobre rezultaty i nie rozmywa istotnych detali.

Skalowanie obrazu w LG C4 należy do całkiem dobrych, jednakże nie można powiedzieć, że jest bez wad. Obraz domyślnie jest z lekka ostrzejszy, aczkolwiek nie w sposób mocno widoczny. Co prawda widać postrzępione krawędzie drzew, aczkolwiek nie jest to duży problem, z uwagi na porównanie do innych producentów.

Obróbka cyfrowa obrazu w S90F:

Na szczęście Samsung, jak w większości swoich modeli, tak i w S90F potrafi skutecznie poradzić sobie z niechcianym efektem posteryzacji. Funkcja odpowiedzialna za ten element to redukcja szumów, która całkiem nieźle wygładza przejścia tonalne i eliminuje nienaturalne łączenia kolorów – oczywiście w ramach swoich możliwości. Niestety, działa dość agresywnie, więc korzystanie z niej wiąże się z kompromisami. Oprócz poprawy gradacji może też usunąć ziarno filmowe czy delikatnie zmiękczyć rysy twarzy. W tym przypadku wybór należy do Was – czy wolicie bardziej „czysty” obraz, czy zależy Wam na zachowaniu oryginalnej tekstury materiału.

Skalowanie obrazu w S90F:

W tegorocznym modelu Samsung zastosował autorski procesor AI – NQ4 Gen3, który naprawdę nieźle radzi sobie z upscalingiem. Na naszych scenach testowych telewizor skutecznie „podciągał” niższą jakość w kierunku sztucznego 4K – obraz był przyjemniejszy w odbiorze, a różnice w ostrości między natywną a skalowaną treścią były niewielkie. Niestety, za całą tą AI-marketingową fasadą kryje się pewna niedoróbka. S90F nie radzi sobie z overscanem. Jeśli sięgniecie po naprawdę archiwalne materiały – np. kasetę VHS ze ślubu rodziców – musicie liczyć się z tym, że dolna część obrazu może zostać ucięta. Funkcja adaptacji obrazu do rozdzielczości po prostu tu nie zadziała tak, jak powinna.

Maksymalne odświeżanie, jakie jesteśmy w stanie ustawić w LG G4, wynosi 144 Hz. Naturalnie jest to możliwe tylko i wyłącznie po podpięciu telewizora do bardzo mocnego PC-ta. W innym przypadku będziemy operować na maksymalnym odświeżaniu wynoszącym 120 Hz, które jest zalecane, jeśli chcemy oglądać przede wszystkim sport czy materiały posiadające dużą dynamikę ruchu. Dla osób wymagających wysokiej płynności obrazu producent zaimplementował wielostopniowy upłynniacz ruchu nazwany "TrueMotion". Został on podzielony na dwa osobne suwaki regulujące ostrość obrazów ruchomych (De-Blur) oraz drgania (De-Judder). Oba suwaki możemy ustawić w zakresie od 0 do 10, przy czym każdy stopień wpływa na stopień upłynnienia, dlatego każdy może znaleźć swój złoty środek.

Matryca LG OLED C4 charakteryzuje się średnim czasem reakcji poniżej 1 ms (co bezpośrednio wynika z naszych pomiarów), który pozwala na osiągnięcie niezwykle czystego obrazu, nieosiągalnego dla telewizorów LCD, których czas reakcji wynosi nawet kilkanaście ms. Doskonale widać to na zdjęciach z "UFO Test", pokazujących brak jakiejkolwiek smugi ciągnącej się za obiektem.

S90F naprawdę świetnie radzi sobie z ruchem – w końcu to OLED z matrycą 144 Hz, więc sport i gry wyglądają na nim po prostu rewelacyjnie. Obraz jest płynny, czysty i nie ma tu miejsca na jakieś powidoki czy rozmycia, które czasem straszą na tańszych LCD.

Telewizor został też wyposażony w ustawienia płynności obrazu, które pozwalają dostosować wszystko pod siebie. Mamy redukcję rozmycia i redukcję drgań – można to ustawić tak, żeby obraz był superpłynny (aż do tego mydlanego efektu), albo bardziej kinowy, z klasyczną „skokowością” 24 klatek. Wybór należy do was, Samsung niczego nie narzuca.

Już teraz możemy powiedzieć, że LG C4, tak jak praktycznie każdy telewizor OLED producenta, jest wybitnie dobry w kontekście współpracy z konsolą oraz PC-tem. Dzięki implementacji czterech portów HDMI 2.1 o pełnej przepustowości na poziomie 48 Gbps, producent zaimplementował wszystkie funkcje poprawiające komfort z rozgrywki, wśród których znajdziemy takie jak jednoczesna obsługa technologii FreeSync oraz G-Sync. Dzięki takiemu tandemowi gracze posiadający kartę graficzną od AMD czy nVidia mogą brać w ciemno C4. To, co jednak najbardziej powinno cieszyć graczy wymagających najwyższej możliwej jakości, to jednoczesna implementacja HDR Dolby Vision oraz trybu HGIG. Ten pierwszy jest o tyle istotny, że działa z niezwykle niskim input lagiem w każdym z nastawów.

Standardem w telewizorach koreańskiego producenta jest również implementacja GameBar pozwalającego na szybką zmianę ustawień w "locie", bez konieczności wychodzenia z rozgrywki. Pozwala on także na dostosowanie obrazu dla osób z niepełnosprawnością wzrokową, co jest niezwykle miłym akcentem. Równie istotną informacją jest to, że po włączeniu technologii VRR nie doświadczymy spadku kontrastu. Zasługą jest oczywiście budowa matrycy i brak konwencjonalnego podświetlenia. Normą jest jednak to, że odcienie szarości będą delikatnie migotać, aczkolwiek jest to cecha charakterystyczna dla tej funkcji niezależnie od producenta i telewizora.

Podsumowując: LG C4, tak samo jak wszystkie OLED-y producenta wyposażone w matrycę o wysokim odświeżaniu i złącza HDMI 2.1, tworzy z konsolą harmonijną całość. W praktyce jest to telewizor kompletny, i jeśli oczekujemy najwyższej możliwej sprawności w grach, C4 będzie idealnym wyborem.

Jeśli chodzi o funkcje gamingowe – S90F nie mamy absolutnie nic do zarzucenia. Poza brakiem Dolby Vision, co w przypadku Samsunga jest już normą. Telewizor działa w 144 Hz, ma cztery porty HDMI 2.1, więc bez problemu podłączycie więcej niż jedną konsolę albo PC. Na pokładzie znajdziemy też Game Bar – praktyczne narzędzie, które pozwala szybko podejrzeć ustawienia obrazu, stan VRR, tryb ALLM i inne przydatne opcje. Na wyróżnienie zasługuje też Game Motion Plus – czyli autorski upłynniacz Samsunga, który jako jedyny faktycznie działa sensownie w grach. Obraz sprawia wrażenie płynniejszego, ale bez sztucznego efektu czy spowolnień.

Warto też wspomnieć o funkcji HGiG, która – co może być lekkim zaskoczeniem – działa poprawnie. Piszemy o tym, bo Samsung w jednej z ostatnich aktualizacji coś wyraźnie popsuł i w części modeli opcja odpowiadająca za HGiG po prostu... znika z menu. Ustawienie jej staje się wręcz niemożliwe. Na szczęście nasz egzemplarz S90F tego problemu nie miał, ale sytuacja jest dynamiczna, więc warto mieć to na uwadze i regularnie sprawdzać dostępność nowych wersji oprogramowania i informacji od producenta.