LG OLED C4 vs Samsung U8000F (IPS)

Wyniki materiałów HDR zdecydowanie należą do tych lepszych. Praktycznie każdy z filmów grubo przekracza barierę 700 nitów, co pozwala na uzyskanie bardzo realistycznego obrazu. Oczywiście, żaden z nich nie przekracza magicznego tysiąca, jednakże połączenie takich rezultatów oraz nieograniczonego kontrastu i czerni skutecznie optycznie podbija wynik. Ostatnia ze scen, posiadająca pełnoekranowy rozbłysk słońca, faktycznie jest mniej jasna od pozostałych, chociaż wciąż reprezentuje godny poziom. Warto również wspomnieć o znakomitym pokryciu palety barw DCI-P3, które pozwoli na osiągnięcie niezwykle soczystych kolorów.

Lepiej nie znaczy dobrze – i dokładnie tak można podsumować możliwości U8092F, jeżeli chodzi o wyświetlanie jasnych scen filmowych w trybie HDR. Jasność matrycy wynosi niecałe 250 nitów, a to zdecydowanie za mało, żeby cieszyć się jakimikolwiek efektami świetlnymi. Ciekawą sytuację zaobserwowaliśmy podczas pomiarów czwartej planszy z filmu Sicario 2 – telewizor wyraźnie przygasił cały ekran, próbując uzyskać lepszą czerń (która i tak pozostaje słaba). Można by nawet zasugerować, że urządzenie korzysta z jakiejś formy „globalnego wygaszania”, ale niestety – efekty są nadal bardzo mizerne. Na domiar złego, telewizor nie obsługuje szerokiej palety barw – pokrycie przestrzeni DCI-P3 wynosi około 80%, więc nie ma co liczyć na prawdziwie soczyste kolory. Obraz HDR wygląda tu raczej jak lekko rozjaśnione SDR i raczej tej formy byśmy sugerowali się trzymać jeżeli chodzi o ten telewizor.

Najlepszym trybem fabrycznym zaimplementowanym w testowanym telewizorze był "Filmmaker". To właśnie nim posługiwaliśmy się podczas wszelkich testów. Tryb ten pod względem odwzorowania barw okazał się być całkiem niezły, aczkolwiek pozostałe mankamenty skutecznie potrafiły odebrać radość z seansu. Zaczynając od tej najbardziej podstawowej, czyli balansu bieli, dało się w łatwy sposób zauważyć, że ten został naznaczony dominacją koloru czerwonego, który całościowo zmienił charakterystykę obrazu. Mogliśmy więc ujrzeć mocne zażółcenie bieli oraz wędrówkę wszystkich kolorów do cieplejszych odcieni. Gamma, czyli wykres równie ważny, o ile nie ważniejszy, była dość mocno obniżona, co spowodowało dość mocny spadek kontrastu, z wyjątkiem początku wykresu, gdzie telewizor w sposób perfidny tracił detale. To tyle odnośnie materiałów SDR. Biorąc pod lupę filmy o szerokim zakresie dynamicznym, możemy zauważyć dokładnie to samo zjawisko zażółcenia balansu bieli jak w filmach o standardowej palecie barw. Krzywa EOTF, która zastępuje nam wykres gammy, jest w praktyce idealna i nie można jej nic zarzucić.

Samsung U8000F został przetestowany w najlepszym możliwym trybie obrazu wbudowanym w telewizor, czyli Filmmaker Mode. To właśnie ten tryb powinien – przynajmniej w teorii – oferować możliwie kinowy, referencyjny obraz bez zbędnych ulepszaczy. W przypadku treści SDR (głównie HD/SD), telewizor po wyjęciu z pudełka prezentował się zaskakująco dobrze. Błędy w balansie bieli krążyły wokół wartości 3, czyli mniej więcej na granicy postrzegalności. Jedyny zarzut można mieć do zarządzania jasnością – wykres gamma pokazał lekką tendencję do rozjaśniania lub przyciemniania niektórych partii, ale mimo to całość wypada całkiem nieźle jak na ten segment cenowy.

Niestety, dużo gorzej wygląda to w trybie HDR. Mimo że balans bieli nie był tragiczny, to telewizor miał spore błędy kolorystyczne – szczególnie widoczne na wykresie Color Checker, gdzie niemal każda próbka trafiała poza docelowy punkt. Obraz w HDR wygląda po prostu nienaturalnie, a kolory bywają przesunięte, matowe lub zbyt chłodne. W dużej mierze wynika to z faktu, że U8000F nie obsługuje szerokiej palety barw (DCI-P3). Telewizor fizycznie nie jest w stanie wyświetlić prawidłowych kolorów w standardzie HDR – i to niestety czuć w każdym bardziej wymagającym materiale.

Tak jak wcześniej wspominaliśmy, telewizory LG wyposażone zostały w zaawansowane narzędzia do przeprowadzenia procesu kalibracji. Użyliśmy więc ich, by wymodelować obraz na modłę tego, który widział reżyser. I bez skromności musimy przyznać, że wyszło nam to fenomenalnie. Zarówno materiały SDR, jak i HDR prezentują poziom pozwalający jasno stwierdzić, że to właśnie tak powinien wyglądać film. Warto w tym miejscu spojrzeć na błędy kolorów na palecie "ColorChecker", gdzie praktycznie każdy z nich nie wbija się ponad "1", prócz dwóch próbek.

Mimo że U8000F już po wyjęciu z pudełka oferował całkiem nieźle zestawiony obraz w SDR, udało nam się go jeszcze trochę skorygować. Udało się usunąć lekko fioletowawy zafarb i zestroić gammę na bardziej sensownym poziomie. Telewizor nadal ma jednak tendencję do przejaskrawiania najmniejszych i najjaśniejszych partii obrazu – na wykresie gamma widać charakterystyczny „dołek”, który trudno całkiem wyprostować.

Niestety, w HDR sytuacja wygląda gorzej. Trudno tu mówić o jakiejkolwiek znaczącej poprawie – telewizor po prostu nie jest stworzony z myślą o treściach HDR. Próbowaliśmy skorygować obraz w zaawansowanych ustawieniach, ale mimo wszystko błędy kolorystyczne pozostały spore – delta E powyżej 7 to już mocno zauważalne odchylenia. Trochę szkoda, ale taki już urok budżetowej konstrukcji. W SDR U8000F radzi sobie spokojnie, natomiast HDR to po prostu nie jego liga.

Raz jeszcze przyjrzymy się funkcji odpowiedzialnej za łagodną gradację, ale zajmiemy się również tą, która ma za zadanie podnieść jakość materiałów o słabszej jakości. Domyślne wygładzanie przejść tonalnych, jak można było zobaczyć, nie było najgorsze, ale można je jeszcze poprawić. Funkcja posiada suwak, dzięki któremu możemy regulować jej moc. My zalecamy użycie tej pierwszej, gdyż przynosi bardzo dobre rezultaty i nie rozmywa istotnych detali.

Skalowanie obrazu w LG C4 należy do całkiem dobrych, jednakże nie można powiedzieć, że jest bez wad. Obraz domyślnie jest z lekka ostrzejszy, aczkolwiek nie w sposób mocno widoczny. Co prawda widać postrzępione krawędzie drzew, aczkolwiek nie jest to duży problem, z uwagi na porównanie do innych producentów.

Jeżeli chodzi o to, jak Samsung U8000F radzi sobie z materiałami niższej jakości, to musimy przyznać, że Samsung zrobił postępy względem swojego zeszłorocznego poprzednika – czyli modelu DU7192, który teoretycznie zajmuje to samo miejsce w ofercie.

Tegoroczny model został wyposażony w funkcję poprawy płynności przejść tonalnych, która została zaimplementowana znacznie lepiej niż w ubiegłym roku. Owszem, telewizor nadal korzysta z dosyć mocnych algorytmów, które potrafią zniekształcić detale albo usunąć ziarno filmowe, ale mimo to – można śmiało powiedzieć, że działa skutecznie.

Nie wszystko jednak poszło idealnie. U8000F ma widoczne problemy z lekkim przycinaniem obrazu podczas oglądania bardzo starych treści w bardzo niskiej rozdzielczości. Jeżeli ktoś planuje odtworzyć swoją starą taśmę z VHS-u, musi się liczyć z tym, że obraz może wyglądać na lekko „przycięty”.

Maksymalne odświeżanie, jakie jesteśmy w stanie ustawić w LG G4, wynosi 144 Hz. Naturalnie jest to możliwe tylko i wyłącznie po podpięciu telewizora do bardzo mocnego PC-ta. W innym przypadku będziemy operować na maksymalnym odświeżaniu wynoszącym 120 Hz, które jest zalecane, jeśli chcemy oglądać przede wszystkim sport czy materiały posiadające dużą dynamikę ruchu. Dla osób wymagających wysokiej płynności obrazu producent zaimplementował wielostopniowy upłynniacz ruchu nazwany "TrueMotion". Został on podzielony na dwa osobne suwaki regulujące ostrość obrazów ruchomych (De-Blur) oraz drgania (De-Judder). Oba suwaki możemy ustawić w zakresie od 0 do 10, przy czym każdy stopień wpływa na stopień upłynnienia, dlatego każdy może znaleźć swój złoty środek.

Matryca LG OLED C4 charakteryzuje się średnim czasem reakcji poniżej 1 ms (co bezpośrednio wynika z naszych pomiarów), który pozwala na osiągnięcie niezwykle czystego obrazu, nieosiągalnego dla telewizorów LCD, których czas reakcji wynosi nawet kilkanaście ms. Doskonale widać to na zdjęciach z "UFO Test", pokazujących brak jakiejkolwiek smugi ciągnącej się za obiektem.

Samsung U8000F został wyposażony w matrycę 60 Hz, więc już na starcie wiadomo, że nie ma co liczyć na cuda. To po prostu standard w tej klasie – wystarczający do codziennego oglądania, ale bez żadnych fajerwerków.

Telewizor oferuje jeden suwak poprawy płynności ruchu – funkcję o nazwie „Redukcja drgań”, dzięki której możemy dostosować płynność obrazu w filmach. Większe ustawienia dają bardziej „teatralny” i wygładzony efekt, mniejsze pozwalają zachować oryginalny charakter filmu z lekkim efektem 24p. Ciekawostką jest funkcja „Wyraźny ruch LED”, czyli tryb BFI – który wstawia czarne klatki między klatki obrazu, żeby poprawić ostrość ruchu. W praktyce jednak ekran przy jej aktywacji mocno migocze i raczej trzeba traktować to jako eksperyment niż coś, co realnie poprawia komfort grania.

Już teraz możemy powiedzieć, że LG C4, tak jak praktycznie każdy telewizor OLED producenta, jest wybitnie dobry w kontekście współpracy z konsolą oraz PC-tem. Dzięki implementacji czterech portów HDMI 2.1 o pełnej przepustowości na poziomie 48 Gbps, producent zaimplementował wszystkie funkcje poprawiające komfort z rozgrywki, wśród których znajdziemy takie jak jednoczesna obsługa technologii FreeSync oraz G-Sync. Dzięki takiemu tandemowi gracze posiadający kartę graficzną od AMD czy nVidia mogą brać w ciemno C4. To, co jednak najbardziej powinno cieszyć graczy wymagających najwyższej możliwej jakości, to jednoczesna implementacja HDR Dolby Vision oraz trybu HGIG. Ten pierwszy jest o tyle istotny, że działa z niezwykle niskim input lagiem w każdym z nastawów.

Standardem w telewizorach koreańskiego producenta jest również implementacja GameBar pozwalającego na szybką zmianę ustawień w "locie", bez konieczności wychodzenia z rozgrywki. Pozwala on także na dostosowanie obrazu dla osób z niepełnosprawnością wzrokową, co jest niezwykle miłym akcentem. Równie istotną informacją jest to, że po włączeniu technologii VRR nie doświadczymy spadku kontrastu. Zasługą jest oczywiście budowa matrycy i brak konwencjonalnego podświetlenia. Normą jest jednak to, że odcienie szarości będą delikatnie migotać, aczkolwiek jest to cecha charakterystyczna dla tej funkcji niezależnie od producenta i telewizora.

Podsumowując: LG C4, tak samo jak wszystkie OLED-y producenta wyposażone w matrycę o wysokim odświeżaniu i złącza HDMI 2.1, tworzy z konsolą harmonijną całość. W praktyce jest to telewizor kompletny, i jeśli oczekujemy najwyższej możliwej sprawności w grach, C4 będzie idealnym wyborem.

Samsung U8000F oferuje podstawowy zestaw funkcji dla graczy, który mimo wszystko może okazać się wystarczający dla mniej wymagających użytkowników. Mamy tutaj automatyczny tryb gry – po uruchomieniu gry na konsoli, telewizor sam przełącza się w tryb niskiego opóźnienia, co znacząco poprawia czas reakcji. Znajdziemy też funkcję VRR, czyli zmienne odświeżanie ekranu, która działa w zakresie od 48 do 60 Hz. Oznacza to, że zarówno Xbox, jak i PS5 nie będą generować efektu „rwania” obrazu – o ile oczywiście będziemy mieścić się w tym zakresie.

I to niestety tyle, jeśli chodzi o zalety. Tego typu dodatki jak Game Bar czy wyższe częstotliwości odświeżania zarezerwowane są dla wyższych modeli Samsunga z linii 2025. W teorii telewizor obsługuje również funkcję HGiG, która powinna dostosować obraz HDR do intencji twórców gier. Niestety – mimo że funkcja ta widnieje w broszurach reklamowych i materiałach sklepowych – jej konfiguracja na konsoli Xbox okazała się w praktyce... niemożliwa.