LG OLED C4 vs Sony Bravia 9 (XR90)

Wyniki materiałów HDR zdecydowanie należą do tych lepszych. Praktycznie każdy z filmów grubo przekracza barierę 700 nitów, co pozwala na uzyskanie bardzo realistycznego obrazu. Oczywiście, żaden z nich nie przekracza magicznego tysiąca, jednakże połączenie takich rezultatów oraz nieograniczonego kontrastu i czerni skutecznie optycznie podbija wynik. Ostatnia ze scen, posiadająca pełnoekranowy rozbłysk słońca, faktycznie jest mniej jasna od pozostałych, chociaż wciąż reprezentuje godny poziom. Warto również wspomnieć o znakomitym pokryciu palety barw DCI-P3, które pozwoli na osiągnięcie niezwykle soczystych kolorów.

Wyniki pomiarów jasności w Sony Bravia 9 są fenomenalne. Każda ze scen osiąga grubo ponad 1500 nitów, a oglądając filmy, niekiedy telewizor rozbłyśnie jeszcze mocniej. Nie trzeba dodawać, że taka jasność pozwala na niespotykane dotąd przeżycia i obcowanie z jakością materiałów wideo na najwyższym możliwym poziomie. Dzięki wysokiemu pokryciu palety barw DCI-P3 obraz jest pełen kolorów i w połączeniu z tak wysoką luminancją wręcz oddycha. Dzięki wysokiej jasności szczytowej, widzowie mogą cieszyć się pełnią barw nawet w najtrudniejszych scenach, takich jak te oparte na dynamicznych zmianach oświetlenia. Bravia 9 oferuje wsparcie dla formatów Dolby Vision i HDR10, co dodatkowo podnosi wrażenia z oglądania.

Najlepszym trybem fabrycznym zaimplementowanym w testowanym telewizorze był "Filmmaker". To właśnie nim posługiwaliśmy się podczas wszelkich testów. Tryb ten pod względem odwzorowania barw okazał się być całkiem niezły, aczkolwiek pozostałe mankamenty skutecznie potrafiły odebrać radość z seansu. Zaczynając od tej najbardziej podstawowej, czyli balansu bieli, dało się w łatwy sposób zauważyć, że ten został naznaczony dominacją koloru czerwonego, który całościowo zmienił charakterystykę obrazu. Mogliśmy więc ujrzeć mocne zażółcenie bieli oraz wędrówkę wszystkich kolorów do cieplejszych odcieni. Gamma, czyli wykres równie ważny, o ile nie ważniejszy, była dość mocno obniżona, co spowodowało dość mocny spadek kontrastu, z wyjątkiem początku wykresu, gdzie telewizor w sposób perfidny tracił detale. To tyle odnośnie materiałów SDR. Biorąc pod lupę filmy o szerokim zakresie dynamicznym, możemy zauważyć dokładnie to samo zjawisko zażółcenia balansu bieli jak w filmach o standardowej palecie barw. Krzywa EOTF, która zastępuje nam wykres gammy, jest w praktyce idealna i nie można jej nic zarzucić.

Najlepszym trybem fabrycznym w telewizorach Sony od lat niezmiennie pozostaje „IMAX Enhanced”. To właśnie nim posługiwaliśmy się podczas całej procedury testowej. Pomimo tego, że w porównaniu do innych opcji predefiniowanych faktycznie jest najbardziej zbliżony do wzorca, to posiada szereg rzeczy, które można poprawić, by oglądanie stało się jeszcze przyjemniejsze. I gdy spojrzymy na gammę w materiałach SDR, zauważymy dość spore podbicie, które będzie wiązało się z przekontrastowaniem obrazu. Warto zwrócić uwagę na to, że sam początek wykresu posiada jeszcze większe wybicie względem referencji, co doprowadza do zlania się detali w czerniach, tworząc jednorodną plamę. Krzywa EOTF w treściach HDR wyglądała dość poprawnie i charakteryzowała się jedynie niewielkimi odstępstwami od referencji. Natomiast cechą wspólną dla jednego i drugiego były: dominanta koloru zielonego w balansie bieli, problem ze szarościami oraz ogólne rozstrojenie kolorów. Rzeczą, która najbardziej rzucała się w oczy, była ta związana z nierównomiernym rozłożeniem barw w balansie bieli. Przez nadmiarowość ww. koloru obraz pokryła nieprzyjemna zielonkawa tinga.

Tak jak wcześniej wspominaliśmy, telewizory LG wyposażone zostały w zaawansowane narzędzia do przeprowadzenia procesu kalibracji. Użyliśmy więc ich, by wymodelować obraz na modłę tego, który widział reżyser. I bez skromności musimy przyznać, że wyszło nam to fenomenalnie. Zarówno materiały SDR, jak i HDR prezentują poziom pozwalający jasno stwierdzić, że to właśnie tak powinien wyglądać film. Warto w tym miejscu spojrzeć na błędy kolorów na palecie "ColorChecker", gdzie praktycznie każdy z nich nie wbija się ponad "1", prócz dwóch próbek.

Odwzorowanie barw po procesie kalibracji należy uznać za znakomite. Niezależnie od sygnału, czy to SDR, bądź HDR, możemy liczyć na obraz niezwykle zbliżony do tego, który widział reżyser filmowy. Praktycznie każda wada obrazu została wymodelowana i maksymalnie poprawiona. Było to możliwe dzięki zaawansowanym narzędziom do przeprowadzenia procesu kalibracji, które Sony od lat udostępnia w swoich telewizorach, wśród których znajdziemy 2- i 20-punktową regulację skali szarości oraz bardzo rozbudowany CMS.

Raz jeszcze przyjrzymy się funkcji odpowiedzialnej za łagodną gradację, ale zajmiemy się również tą, która ma za zadanie podnieść jakość materiałów o słabszej jakości. Domyślne wygładzanie przejść tonalnych, jak można było zobaczyć, nie było najgorsze, ale można je jeszcze poprawić. Funkcja posiada suwak, dzięki któremu możemy regulować jej moc. My zalecamy użycie tej pierwszej, gdyż przynosi bardzo dobre rezultaty i nie rozmywa istotnych detali.

Skalowanie obrazu w LG C4 należy do całkiem dobrych, jednakże nie można powiedzieć, że jest bez wad. Obraz domyślnie jest z lekka ostrzejszy, aczkolwiek nie w sposób mocno widoczny. Co prawda widać postrzępione krawędzie drzew, aczkolwiek nie jest to duży problem, z uwagi na porównanie do innych producentów.

Przyjrzyjmy się raz jeszcze jakości przejść tonalnych, ale tym razem poddamy analizie jakość skalowania obrazu, która będzie niebagatelnie ważna przy oglądaniu materiałów słabszej jakości. Na pierwszy ogień weźmiemy funkcję odpowiedzialną za jakość przejść tonalnych. I o ile domyślnie są one dość przeciętne, to już po aktywowaniu opcji, nawet na najmniejszy stopień, możemy śmiało powiedzieć, że te są jednymi z lepszych, które widzieliśmy. Śmiało można włączyć tę funkcję, gdyż nie powoduje ona żadnego negatywnego zjawiska, takiego jak np. rozmycie ziarna filmowego.

Sony od dobrych kilku lat chwali się tym, że jego procesor "XR" nie ma sobie równych, jeśli chodzi o skalowanie obrazu. I nam wcale nie jest tak trudno w to uwierzyć, bo faktycznie obraz jest niezwykle ostry, ale przy tym bardzo naturalny.

Maksymalne odświeżanie, jakie jesteśmy w stanie ustawić w LG G4, wynosi 144 Hz. Naturalnie jest to możliwe tylko i wyłącznie po podpięciu telewizora do bardzo mocnego PC-ta. W innym przypadku będziemy operować na maksymalnym odświeżaniu wynoszącym 120 Hz, które jest zalecane, jeśli chcemy oglądać przede wszystkim sport czy materiały posiadające dużą dynamikę ruchu. Dla osób wymagających wysokiej płynności obrazu producent zaimplementował wielostopniowy upłynniacz ruchu nazwany "TrueMotion". Został on podzielony na dwa osobne suwaki regulujące ostrość obrazów ruchomych (De-Blur) oraz drgania (De-Judder). Oba suwaki możemy ustawić w zakresie od 0 do 10, przy czym każdy stopień wpływa na stopień upłynnienia, dlatego każdy może znaleźć swój złoty środek.

Matryca LG OLED C4 charakteryzuje się średnim czasem reakcji poniżej 1 ms (co bezpośrednio wynika z naszych pomiarów), który pozwala na osiągnięcie niezwykle czystego obrazu, nieosiągalnego dla telewizorów LCD, których czas reakcji wynosi nawet kilkanaście ms. Doskonale widać to na zdjęciach z "UFO Test", pokazujących brak jakiejkolwiek smugi ciągnącej się za obiektem.

Maksymalna częstotliwość odświeżania Sony Bravia 9 wynosi 120 Hz. Jest to niezbędne minimum, by oglądać przede wszystkim sport czy materiały posiadające dużą dynamikę ruchu, przy zachowaniu ostrego i płynnego obrazu. Dla wymagających użytkowników producent zaimplementował bardzo rozbudowany system upłynnienia, który został podzielony na trzy segmenty: Gładkość (Film), Gładkość (Kamera) oraz Czystość. Pierwsze dwie odpowiadają za kolejno: stopień rozmycia oraz stopień upłynnienia. Trzecia z opcji szerzej opisana będzie poniżej. Natomiast wszystkie ustawienia możemy regulować na wiele stopni, co każde z nich przyniesie efekt, dzięki czemu możemy być pewni, że znajdziemy swój własny złoty środek. Na zdjęciu prezentujemy ustawienie z lekkim upłynnieniem, bez efektu opery mydlanej.

Już teraz możemy powiedzieć, że LG C4, tak jak praktycznie każdy telewizor OLED producenta, jest wybitnie dobry w kontekście współpracy z konsolą oraz PC-tem. Dzięki implementacji czterech portów HDMI 2.1 o pełnej przepustowości na poziomie 48 Gbps, producent zaimplementował wszystkie funkcje poprawiające komfort z rozgrywki, wśród których znajdziemy takie jak jednoczesna obsługa technologii FreeSync oraz G-Sync. Dzięki takiemu tandemowi gracze posiadający kartę graficzną od AMD czy nVidia mogą brać w ciemno C4. To, co jednak najbardziej powinno cieszyć graczy wymagających najwyższej możliwej jakości, to jednoczesna implementacja HDR Dolby Vision oraz trybu HGIG. Ten pierwszy jest o tyle istotny, że działa z niezwykle niskim input lagiem w każdym z nastawów.

Standardem w telewizorach koreańskiego producenta jest również implementacja GameBar pozwalającego na szybką zmianę ustawień w "locie", bez konieczności wychodzenia z rozgrywki. Pozwala on także na dostosowanie obrazu dla osób z niepełnosprawnością wzrokową, co jest niezwykle miłym akcentem. Równie istotną informacją jest to, że po włączeniu technologii VRR nie doświadczymy spadku kontrastu. Zasługą jest oczywiście budowa matrycy i brak konwencjonalnego podświetlenia. Normą jest jednak to, że odcienie szarości będą delikatnie migotać, aczkolwiek jest to cecha charakterystyczna dla tej funkcji niezależnie od producenta i telewizora.

Podsumowując: LG C4, tak samo jak wszystkie OLED-y producenta wyposażone w matrycę o wysokim odświeżaniu i złącza HDMI 2.1, tworzy z konsolą harmonijną całość. W praktyce jest to telewizor kompletny, i jeśli oczekujemy najwyższej możliwej sprawności w grach, C4 będzie idealnym wyborem.

Telewizor Sony Bravia 9 został wyposażony w cztery złącza HDMI. Co jednak dość niezrozumiałe dla tej klasy urządzenia, jedynie dwa z nich pracują w standardzie 2.1. Nie należy jednak odebrać tego, że prawie wszystkie funkcje działają znakomicie i nie powodują żadnych negatywnych odczuć z ich włączeniem. Gry działające czy to w HDR10, czy w Dolby Vision mają bardzo krótki input lag, co pozwala na bardzo komfortową sesję z tytułem. Pocieszeniem zostaje fakt dobrej implementacji trybu HGIG, który po odpowiednim dostrojeniu nie odbiega znacząco od Dolby Vision.

Rok temu Sony dodało do swoich telewizorów to, co u niektórych producentów od lat było standardem. Mowa tu oczywiście o pasku GameBar, pozwalającym na szybką edycję ustawień bez konieczności wychodzenia z gry. Implementacja tej funkcji przebiegła pomyślnie i działa bardzo sprawnie. Do naszej dyspozycji zostały oddane takie udogodnienia jak: siatka celownika, korektor czerni czy możliwość zmniejszenia ekranu do proporcji monitorów gamingowych.

Sony Bravia 9 z pewnością znajdzie swoje grono fanów, a najpewniej zrobi to wśród miłośników PlayStation. I tutaj musimy przyznać, że będzie to najrozsądniejszy wybór, gdyż w praktyce zarówno konsola, jak i telewizor posiadają dokładnie te same możliwości. Patrząc jednak szerzej, to pomijając problemy z Dolby Vision w grach, nie można odebrać Bravii 9 tego, że jest bardzo dobrym telewizorem w kontekście gier.