LG QNED93A / QNED90A vs TCL C69K / Q6C

Choć liczba stref lokalnego wygaszania w LG QNED93A nie przełożyła się bezpośrednio na wyraźnie lepszy kontrast, to trudno odmówić temu modelowi jednego – jest jaśniejszy niż jego poprzednik. W testach syntetycznych odnotowaliśmy wartości w okolicach 1400-1500 nitów i co ważniejsze, wyniki te znajdują odzwierciedlenie w realnych scenach filmowych. W pełnoekranowych sekwencjach zalanych bielą czy jasnymi światłami, ekran potrafił utrzymać wysoką luminancję, co dawało naprawdę przyzwoity niesamowity efekt HDR. Niestety, tam gdzie telewizor mógłby pokazać prawdziwą klasę, czyli w scenach wymagających precyzji, cała magia pryska. Algorytmy wygaszania, o których wspominaliśmy wcześniej, działają na tyle agresywnie, że małe, jasne obiekty – takie jak światła w oddali, gwiazdy czy księżyc – potrafią niemal całkowicie zniknąć. Wystarczy spojrzeć na sceny testowe z filmu Pan czy Sicario 2 (plansze 2 i 4), by zobaczyć, jak subtelne detale zostają przygaszone do granic ich widoczności. Szkoda, bo większa liczba stref mogła w teorii przełożyć się na znacznie lepsze wyniki. Na szczęście są też mocniejsze strony. QNED93A dobrze wypada pod względem pokrycia palety barw, osiągając około 96% standardu DCI-P3. Dzięki temu kolory w filmach wyglądają soczyście i pełnie, a obraz nie traci intensywności nawet w bardziej wymagających scenach. Można więc powiedzieć, że HDR w tym modelu jest solidny, choć niedopracowane algorytmy lokalnego wygaszania hamują jego pełny potencjał.

Pod względem jasności, TCL C69K / Q6C jest modelem umiarkowanym. W optymalnych warunkach filmowych pokazuje pełnię swoich możliwości, osiągając maksymalnie około 600 nitów. W scenach z dużymi, intensywnymi źródłami światła, efekt HDR potrafi być dzięki temu naprawdę satysfakcjonujący, dając wrażenie kinowego błysku. Należy jednak mieć na uwadze, że przy zarządzaniu strefami podświetlenia zdarzają się sytuacje, gdy część elementów obrazu zostaje przygaszona, a czasem staje się wręcz ledwie widoczna. Sugeruje to, że brakuje tu jeszcze odpowiedniej optymalizacji algorytmów, choć biorąc pod uwagę parametry techniczne w tej klasie cenowej, sama konstrukcja i tak prezentuje się bardzo dobrze.

W trybie filmowym (dokładnie to Filmmaker) odwzorowanie barw w QNED93A wypadło stosukowo poprawnie, choć nie obyło się bez zastrzeżeń. W treściach SDR balans bieli był przesunięty w cieplejsze tony, przez co ekran zyskiwał delikatne zażółcenie na całości ekranu. Gamma z kolei prowadziła do lekkiego rozjaśnienia obrazu, co sprawiało, że całość wyglądała nieco mniej naturalnie, zwłaszcza w scenach wymagających precyzyjnego cieniowania (widać to dobrze na zdjęciu porównawczym). Nie jest to problem, który od razu rzuca się w oczy każdemu widzowi, ale bardziej wymagające osoby mogą poczuć, że obraz odbiega od zamierzonej przez twórców filmowych estetyki. W materiałach HDR sytuacja wyglądała nieco inaczej. Sam balans bieli prezentował się tu całkiem nieźle, dzięki czemu biele nie wpadały ani w róż, ani w niechciane odcienie zieleni. Problemem okazało się jednak zarządzanie jasnością. Analiza krzywej EOTF ujawniła, że w niektórych momentach telewizor potrafi być wyraźnie zbyt ciemny tam, gdzie nie powinien, gubiąc przez to część detali i obniżając realizm scen. To psuło odbiór efektów HDR, które teoretycznie miały robić największe wrażenie. Z tego względu zdecydowaliśmy się przeprowadzić kalibrację.

Tryb Filmmaker, który zagościł w tegorocznych telewizorach TCL (w tym w C69K / Q6C), to zdecydowanie najlepszy wybór "na start". To właśnie ten tryb polecamy do codziennych seansów filmów i seriali. Niestety, jak to często bywa, najlepszy nie oznacza idealny. W materiałach SDR obraz okazywał się zbyt ciepły, z mocno wybijającą się czerwienią w balansie bieli. Odwrotne wrażenie mieliśmy przy treściach HDR – tutaj obraz stawał się chłodniejszy niż powinien, z powodu nadmiaru koloru niebieskiego. Do tego dochodzi charakterystyka jasności, która momentami skutkowała prześwietleniami. W praktyce przekładało się to na dość zauważalne błędy w testach kolorów, co jest trudne do zaakceptowania w trybie sygnowanym jako „od twórców”.

Po profesjonalnej kalibracji tryb Filmmaker w QNED93A zyskał przede wszystkim tam, gdzie ma to największe znaczenie na co dzień. Udało się wyprostować balans bieli i pozbyć się żółtawego zabarwienia obrazu w treściach SDR, czyli tych, które oglądamy najczęściej – telewizji, serwisów streamingowych czy filmów w standardowej jakości. Kolory wyglądają dzięki temu naturalnie i przyjemnie, a całość odbiera się znacznie bardziej komfortowo. W trybie HDR wykonaliśmy również korekty, ale tu największym problemem okazała się krzywa EOTF. Mimo że LG w ustawieniach daje pewne pole manewru, telewizor wciąż zarządza jasnością na własnych zasadach. Widać, że algorytmy lokalnego wygaszania nie są do końca dopracowane i potrafią popsuć efekt seansu, przyciemniając fragmenty obrazu w nieodpowiednich momentach. Mimo to warto zdecydować się na kalibrację tego modelu zwłaszcza trybu przeznaczonego do codziennego oglądania.

Poprzez korektę balansu bieli byliśmy w stanie znacząco ograniczyć tendencję C69K / Q6C do przekłamywania barw, co dało bardzo dobry rezultat końcowy. Po kalibracji zniknął problem nadmiernego ocieplenia scen w SDR oraz przesadnego ochładzania obrazu w HDR. Warto jednak bliżej przeanalizować charakterystykę jasności. O ile w treściach SDR trudno mieć większe zastrzeżenia – obraz prezentuje się naprawdę dobrze, zwłaszcza w starszych filmach, programach TV czy na YouTube – o tyle znacznie gorzej wypada to w przypadku treści HDR. Analiza krzywej EOTF sugeruje co prawda, że wszystko jest w porządku, lecz w praktyce (EOTF w filmach) widać ograniczenia samej konstrukcji. Model ten ma tendencję do nadmiernego rozjaśniania drobnych fragmentów kadru, by w innych sytuacjach przygasić całą scenę zbyt mocno. Efekt kalibracji jest więc niezaprzeczalny i w kwestii kolorystyki C69K / Q6C zyskuje naprawdę sporo. Niestety, pewnych ograniczeń wynikających z zarządzania lokalnym wygaszaniem po prostu nie da się przeskoczyć.

LG QNED93A okazuje się bardzo solidnym telewizorem do codziennego użytku. Jego procesor obrazu radzi sobie świetnie ze skalowaniem, dzięki czemu nawet starsze filmy czy telewizja naziemna zyskują na ostrości i szczegółowości. Podczas seansu „Ojca chrzestnego” wyraźnie widać, jak upscaling wyciąga z obrazu dodatkowe detale – twarze bohaterów i faktura ubrań prezentują się znacznie czytelniej niż w oryginalnym materiale.

Na plus zasługuje także cyfrowa obróbka obrazu. Telewizor został wyposażony w funkcję redukcji niechcianych łączeń kolorów oraz nieregularności ekranu. Najlepiej działa ona w ustawieniu „Średni” – subtelnie wygładza przejścia tonalne, nie ingerując nadmiernie w obraz. Dzięki temu zachowane zostaje naturalne ziarno filmowe, a ekran nie wygląda sztucznie wygładzony. Być może w niektórych scenach wciąż da się dostrzec delikatne łączenia kolorów, ale w praktyce efekt jest bardziej korzystny niż przy mocniejszej ingerencji algorytmu.

W kwestii skalowania obrazu, TCL C69K / Q6C wypada całkiem poprawnie. Treści gorszej jakości prezentują się akceptowalnie, a dzięki brakowi problemów z overscanem obraz jest wyświetlany w całości, bez żadnych przycięć. Nie należy jednak liczyć na cuda – materiały w bardzo niskiej jakości nie zyskają tu drugiego życia, gdyż procesor obrazu ma swoje ograniczenia.

Na cienkich liniach i detalach widać charakterystyczne szarpanie, co zdradza brak bardziej zaawansowanych algorytmów poprawy obrazu. Szkoda też, że w C69K / Q6C brakuje funkcji wygładzania przejść tonalnych. W efekcie, w starszych filmach czy materiałach wideo schodkowanie kolorów potrafi być widoczne i przy dłuższym oglądaniu może przeszkadzać.

LG QNED93A został wyposażony w panel 144 Hz. To przede wszystkim ukłon w stronę graczy komputerowych, ale sam fakt, że wyższe odświeżanie trafia coraz częściej do telewizorów, można ocenić pozytywnie. W codziennym oglądaniu kluczowe pozostaje 120 Hz i w tym zakresie QNED93A radzi sobie dobrze. Producent daje też możliwość dostosowania obrazu dzięki systemowi TruMotion – suwaki De-Judder i De-Blur pozwalają wybrać między filmowym charakterem ruchu z widoczą klatką a pełnym wygładzeniem z ruchem teatralnym.

Zastosowanie matrycy 144 Hz w TCL C69K / Q6C to spora zaleta w tej półce cenowej. Stanowi to ważny krok naprzód względem poprzednika (C655 PRO), który oferował tylko 60 Hz w 4K. Różnica jest widoczna zwłaszcza podczas oglądania sportu czy grania – piłka, zawodnicy czy dynamiczna akcja w grach są wyświetlane wyraźniej i bez gubienia szczegółów. Ciekawostką jest również możliwość pracy panelu w 240 Hz (o czym producent oficjalnie nie wspomina) – do tego tematu wrócimy przy okazji trybu dla graczy PC. TCL dodał też funkcję dla fanów filmów: „Wyrazistość ruchów”. Pozwala ona za pomocą dwóch prostych suwaków dostosować obraz do własnych preferencji. Możemy albo zostawić widoczną klatkę filmową, albo postawić na bardzo płynny, "

LG QNED93A to telewizor, który bez wątpienia został przygotowany także z myślą o graczach. Już na starcie dostajemy komplet – wszystkie cztery porty HDMI pracują w standardzie 2.1, więc niezależnie od tego, czy podłączymy konsolę, peceta czy amplituner, mamy pewność pełnej kompatybilności. To ważne, bo wciąż wielu producentów ogranicza się do dwóch portów, a tutaj nic nie stoi na przeszkodzie, by cały sprzęt miał zapewnione maksymalne możliwości. Nie zabrakło automatycznego trybu gry (ALLM), który sam przełącza telewizor w odpowiednie ustawienia, kiedy konsola się uruchomi, a także zmiennej częstotliwości odświeżania (VRR). Dzięki temu obraz nie rwie się i nie szarpie, nawet gdy liczba klatek spada – czy to w dynamicznych strzelankach, czy podczas wyścigów.

Panel 144 Hz daje dodatkową przewagę w grach komputerowych. O ile przy konsolach wystarczy 120 Hz, to w przypadku pecetów QNED93A pozwala wycisnąć jeszcze więcej – każdy ruch, każde spojrzenie w bok jest odświeżane szybciej, a to robi różnicę szczególnie w e-sporcie. Producent pomyślał też o HDR w grach – telewizor wspiera tryb HGiG, czyli wytyczne, które mają zapewnić, że efekty świetlne są dokładnie takie, jak przewidzieli twórcy gier. Na deser dostajemy Game Bar – specjalny pasek informacyjny wywoływany na ekranie, który pokazuje parametry w czasie rzeczywistym. Możesz podejrzeć liczbę klatek, aktywne funkcje VRR czy poziom input laga. To rozwiązanie przydatne nie tylko maniakom ustawień, ale każdemu, kto chce szybko sprawdzić, w jakim trybie pracuje telewizor i czy wszystko działa jak należy.

TCL C69K / Q6C to telewizor, który śmiało można nazwać sprzętem stworzonym z myślą o graczach. Mamy tutaj 4K przy 144 Hz, obsługę VRR, automatyczny tryb gry (ALLM) i Dolby Vision Gaming. Do tego dochodzi praktyczny Game Bar, czyli panel z najważniejszymi ustawieniami wyciągniętymi pod rękę – przydatny, gdy w trakcie rozgrywki chcemy coś szybko zmienić (np. proporcje ekranu: Tak, da się!). Na uwagę zasługuje szeroki zakres VRR, sięgający aż 240 Hz. To już jednak opcja głównie dla graczy PC, którzy zejdą z rozdzielczością poniżej natywnego 4K. Wtedy telewizor potrafi rozwinąć skrzydła i pokazać dodatkową płynność, szczególnie w szybkich tytułach e-sportowych. W przypadku konsol zostajemy przy klasycznym limicie 120 Hz, ale i tak możliwości są naprawdę szerokie. Jedyne, do czego można się przyczepić, to lekkie smużenie, które czasem widać w dynamicznych scenach. Poza tym jednak C69K / Q6C oferuje wszystko, czego gracze oczekują od telewizora.