Philips PUS8359 (VA) vs Samsung DU7192 (VA)

Philips PUS8359 nie zrobił na nas wrażenia swoimi wynikami w materiałach HDR. Ten model jest w stanie wygenerować maksymalną jasność na poziomie 320 nitów, a często nawet mniej. Takie rezultaty, w połączeniu z brakiem wsparcia dla HDR Dolby Vision, sprawiają, że obraz będzie znacznie ściemniony względem materiału źródłowego. Dlatego bardziej korzystne dla tego telewizora będzie odtwarzanie materiałów SDR. Sugeruje to także dość niskie pokrycie palety DCI-P3 na poziomie 83%, co skutkuje znaczącymi brakami w kolorach. Fakt faktem, telewizor wspiera format HDR oparty o dynamiczne metadane, aczkolwiek HDR10+ jest na tyle niszowym formatem, że nie niesie on za sobą żadnych większych zalet.

Na wykresach luminacji szczytowa jasność telewizora wynosi około 280 nitów. Niestety, taka wartość jest zbyt niska, aby w pełni cieszyć się efektami HDR, które wymagają znacznie wyższej luminancji. W testowanych materiałach, takich jak The Meg czy Gemini Man, brak odpowiedniej jasności sprawia, że magia HDR zostaje mocno ograniczona, a szczegóły w jaśniejszych partiach obrazu nie są wystarczająco wyeksponowane. Dla użytkowników korzystających głównie z treści SDR, ten poziom jakości może być akceptowalny ale zdecydowanie jest to za mało jeżeli chodzi o HDR. Dodatkowo, pokrycie palety barw DCI-P3 wynoszące 82% nie sprzyja prezentowaniu treści HDR w pełnej krasie. Ograniczona gama kolorów utrudnia telewizorowi odwzorowanie żywych i zróżnicowanych barw, co jest kluczowe dla uzyskania wrażeń bliskich kinowym.

Najlepszym trybem fabrycznym pod względem wierności z materiałem źródłowym był "Film". To właśnie nim posługiwaliśmy się podczas naszych testów. I tak samo jak każdy z trybów fabrycznych w telewizorach posiadał swoje mankamenty. Sprawdzimy więc co dokładnie było nie tak zarówno w materiałach SDR jak i HDR. W jednym jak i w drugim przypadku balans bieli wykazywał nadmierną dominację połączenia barw zielonej oraz czerwonej. Tworzyło to żółtą tintę rozlewającą się na cały obraz powodującą takie błędy w obrazie jak zażółcone biele, czy problemy z kolorami skóry. Taki stan rzeczy został doskonale pokazany na palecie "ColourChecker", gdzie każda z testowanych próbek została wybita w swoje cieplejsze odpowiedniki. Fundamentem obrazu jest przede wszystkim kontrast i czerń. Reprezentowane są one przez wykresy gamma oraz krzywej EOTF. Spoglądając na pierwszy z nich możemy zobaczyć prawdziwy rollercoaster, gdyż możemy zobaczyć zarówno wybitą jak i obniżoną gammę. Tak mocno wybita powodowała problemy z widocznością w czerniach, zaś obniżona powodowała dramatyczny spadek kontrastu. W tym kontekście zdecydowanie lepiej poradziła sobie krzywa EOTF, która jedynie trochę rozjaśniła obraz.

Najlepszym trybem fabrycznym, na którym opieraliśmy się podczas testów, okazał się „Filmmaker”. Choć jest to tryb najbardziej zbliżony do zamysłu twórców filmów, nie obyło się bez pewnych niedoskonałości. Na wykresie balansu bieli zarówno w SDR, jak i HDR wyraźnie widać dominantę koloru czerwonego, co skutkuje znacznymi zażółceniami, szczególnie widocznymi na bielach oraz twarzach aktorów. W trybie HDR dodatkowo pojawia się lekka dominacja zieleni, która jednak nie ma tak dużego wpływu na odbiór obrazu. Gamma, odpowiedzialna za jasność w materiałach SDR, wypadła dość dobrze, ale z jednym poważnym zastrzeżeniem. W najciemniejszych partiach obrazu była zbyt niska, co powodowało nadmierne rozjaśnienia tych scen, pozbawiając film dramatyzmu i kontrastu. W przypadku HDR balans bieli pozostaje na podobnym poziomie, jednak uwagę zwraca wykres krzywej EOTF. Na początku krzywa wyraźnie się wybrzusza, co prowadzi do mocnego rozjaśnienia najciemniejszych scen. Następnie wynik gwałtownie spada poniżej linii referencyjnej, co skutkuje zbyt ciemnym obrazem i utratą dynamiki w jaśniejszych partiach.

Podsumowując, tryb „Filmmaker” mimo swoich zalet, wymaga dopracowania – zwłaszcza w kwestii balansu bieli i poprawnego zarządzania jasnością w najciemniejszych oraz najjaśniejszych partiach obrazu. W obecnej formie może on być akceptowalny dla mniej wymagających użytkowników, ale dla widzów oczekujących precyzyjnego odwzorowania obrazu może pozostawiać sporo do życzenia.

Philips zarówno w droższych, jak i tańszych modelach udostępnia szeroki wachlarz narzędzi do kalibracji obrazu. Wykorzystaliśmy je więc i przystąpiliśmy do pracy, co nie było takie łatwe, jak wielu z Was może uważać. I tak, jak udało się w obu przypadkach wymodelować balans bieli, znacząco poprawić gammę i dopracować krzywą EOTF, to jednak błędy deltaE pozostawały niezwykle wysokie. Istnieje kilka powodów tego stanu rzeczy, które są bezpośrednio związane z niskim pokryciem palety DCI-P3 oraz maksymalną jasnością jednostki w materiałach HDR.

Nawet w przypadku swoich niższych modeli Samsung oferuje rozbudowane narzędzia do kalibracji obrazu, co pozwala na znaczne poprawienie fabrycznych ustawień. Podjęliśmy się tego zadania, a rezultaty okazały się bardziej niż zadowalające. Balans bieli, który wcześniej charakteryzował się silnym zażółceniem zarówno w SDR, jak i HDR, został znacząco poprawiony. Choć można zauważyć drobne odchylenia od normy, ogólny efekt jest znacznie czystszy i bardziej naturalny niż przed kalibracją. Dzięki temu biele i odcienie skóry prezentują się o wiele lepiej. Udało nam się także odpowiednio wymodelować gammę w materiałach SDR, co pozwala na uzyskanie maksymalnego kontrastu, jaki jest w stanie zaoferować ten telewizor. Krzywa EOTF, odpowiedzialna za materiały HDR, również została poprawiona – obraz nie jest już rozjaśniany ani przyciemniany w sposób tak drastyczny, jak miało to miejsce przed kalibracją. Mimo tych sukcesów, materiały HDR wciąż zmagają się z wysokimi wartościami błędów deltaE. Główna przyczyna leży w ograniczonej jasności telewizora, która nie pozwala na pełne oddanie dynamiki treści HDR. Pomimo tego, po kalibracji obraz jest wyraźnie lepszy i bardziej zbliżony do zamysłu twórców treści. Dla użytkowników poszukujących możliwie najlepszej jakości w tej klasie sprzętu, kalibracja jest zdecydowanie zalecana.

W tym akapicie przyjrzymy się dwóm funkcjonalnościom. Raz jeszcze spojrzymy na funkcję odpowiedzialną za przejścia tonalne, ale sprawdzimy również, jak telewizor radzi sobie ze skalowaniem obrazu. Opcją odpowiedzialną za płynną gradację jest ta o nazwie "Redukcja zniekształceń". Jak już ustaliliśmy, dość sprawnie wygładza niepłynności. Musimy zaznaczyć jednak dwie rzeczy: nie jesteśmy w stanie włączyć jej w przypadku materiałów HDR oraz to, że rozmywa detale w filmach.

Testowany telewizor nie może pochwalić się najlepszym skalowaniem obrazu. Mocno da się zauważyć ogólne rozmydlenie obrazu, ale co gorsza, rozmywa detale. Widać to szczególnie na gałęziach oraz włosach modelki. Widoczna jest również charakterystyczna biała poświata wokół postaci.

Funkcja wygładzania przejść tonalnych działa w dwóch trybach – „wyłączony” i „auto”. Wyłączenie powoduje problemy z gradacją, podczas gdy tryb „auto” zapewnia płynne przejścia, ale kosztem efektu ziarna i detali, które często są rozmywane. Ze względu na te ograniczenia nie zalecamy używania tej funkcji, co potwierdzają nasze testy, przeprowadzone przy jej wyłączeniu.

Skalowanie materiałów o niższej rozdzielczości w tym modelu nie zachwyca. Detale są rozmyte, a krawędzie obiektów mogą zawierać artefakty. To ograniczenie sprawia, że telewizor lepiej sprawdzi się w przypadku treści w wyższej rozdzielczości.

Philips PUS8359 nie będzie najlepszym telewizorem do sportu. Powodem tego stanu rzeczy jest brak implementacji nawet podstawowej funkcji poprawy płynności ruchu, co było do przewidzenia, zważywszy na cenę urządzenia. Zwracamy również uwagę, że mamy tu do czynienia z matrycą VA, której ostrość sama w sobie nie stoi na najwyższym poziomie. Ten rodzaj panelu jest kojarzony głównie z wysokim kontrastem, który idzie w parze z dość wolnym czasem reakcji, co możemy jasno wyczytać z wyników analizy matrycy. Jak widzicie, po zdjęciach uchwyconych w szybkim ruchu obraz jest rozmyty typowo dla tego rodzaju panelu. Choć nie będzie to idealna opcja, to do oglądania sportu warunkowo można go użyć, natomiast trzeba mieć na uwadze nie największą ostrość w ruchu. Warto wspomnieć, że filmy będą charakteryzowały się skokowością, gdyż telewizor nie posiada żadnego, nawet najprostszego upłynniacza.

Mimo że Samsung DU7192 jest najniższym modelem w ofercie producenta, wyposażono go w system upłynniania ruchu. Choć funkcjonalność tego rozwiązania jest znacznie okrojona w porównaniu do droższych modeli, sama jego obecność wyróżnia telewizor na tle konkurencji w tej półce cenowej. Telewizor obsługuje maksymalne odświeżanie na poziomie 60 Hz, co wystarcza do komfortowego oglądania filmów i seriali, ale może być niewystarczające dla dynamicznych treści, takich jak sport. W menu upłynniania ruchu znajdziemy m.in. funkcję „Redukcja drgań”. Niestety, jej działanie pozostawia wiele do życzenia – niezależnie od ustawienia, obraz zachowuje charakterystyczne rwanie znane z materiałów nagranych w 24 klatkach na sekundę, co sprawia, że funkcja ta praktycznie nie spełnia swojej roli.

Nie będzie zaskoczeniem jeśli napiszemy, że Philips PUS8359/12 posiada jedynie te najbardziej podstawowe wsparcie dla konsol. Po podłączeniu konsoli możemy liczyć na takie funkcje jak: VRR oraz ALLM. Co w przypadku tego pierwszego całkiem cieszy, gdyż życie pokazało, że nawet w droższych jednostkach może być z tym problem. Miłym akcentem będzie również implementacja specjalnego GameBara pozwalającego na zmianę ustawień w "locie" dzięki czemu nie będziemy musieli wychodzić z rozgrywki i niepotrzebnie się rozpraszać. Funkcja ta pozwala również na dostosowanie rozgrywki pod potrzeby osób z niepełnosprawnością, co z pewnością będzie niezwykle przdydatne.

Samsung DU7192 został wyposażony w złącza HDMI 2.0, co jest spodziewane w tej klasie cenowej. Ograniczenie to oznacza brak wsparcia dla pełnych możliwości konsol najnowszej generacji, takich jak technologie VRR. Telewizor oferuje jedynie podstawową funkcję dla graczy – automatyczne przełączanie w tryb niskiego opóźnienia (ALLM), oraz obsługę podstawowego HDR dla gier w standardzie HGiG. HGiG pozwala na wyświetlanie treści HDR w grach zgodnie z wytycznymi producentów, jednak ograniczona jasność telewizora nie pozwala w pełni cieszyć się efektami, jakie oferuje ten standard. Niestety, zabrakło takich udogodnień jak GameBar, który jest coraz częściej spotykany nawet w tańszych modelach i znacznie ułatwia szybkie dostosowanie ustawień pod gry. Obecność tej funkcji mogłaby znacząco podnieść komfort użytkowania, szczególnie wśród osób, które często zmieniają tryby wyświetlania.