Samsung DU7192 (IPS) vs Hisense S7NQ CanvasTV

Maksymalna luminancja w materiałach HDR wynosi 245 nitów, co jednak często jest przełamywane przez jeszcze niższe wyniki. Takie wartości zdecydowanie nie będą wystarczające do komfortowego oglądania materiałów HDR, przez brak odpowiedniej dynamiki obrazu i przekłamania barw spowodowanych właśnie przez niską jasność jednostki. Co prawda producent wyposażył swoje urządzenie w format HDR oferujący dynamiczne metadane, aczkolwiek HDR10+, bo właśnie o nim mowa, jest bardzo rzadko używany w odróżnieniu od Dolby Vision, którego Samsung do tej pory nie wprowadził w swoich telewizorach. Warto również wspomnieć, że Samsung DU7192 oferuje jedynie pokrycie szerokiej palety barw DCI-P3 w 82%, co jest również powodem, dla którego nie powinniśmy podawać sygnału w szerokim zakresie dynamicznym, gdyż ubytki w barwach będą mocno widoczne. Samsung DU7192 oferuje obraz wysokiej jakości, który zadowoli większość użytkowników.

Jeżeli chodzi o jasność telewizora i to, jak radzi sobie z jasnymi elementami podczas oglądania filmów, to jest po prostu przeciętnie – podobnie jak w przypadku kontrastu. Średni poziom jasności Hisense S7NQ to około 500 nit. To wartość, która pozwala poczuć zalążek prawdziwego HDR, ale zdecydowanie za mało, by mówić tu o rewelacyjnych efektach. Trzeba jednak pochwalić telewizor za pokrycie palety barw – filmy wyglądają bardzo kolorowo i żywo. Dzięki zastosowaniu powłoki PFS LED (QLED), urządzenie jest w stanie pokryć ponad 90% palety DCI-P3 i ponad 72% szerszej palety BT.2020. Jak na telewizor tej klasy – są to naprawdę bardzo dobre wyniki.

Najlepszym trybem fabrycznym, którym posługiwaliśmy się w całym procesie testowym, był "Filmmaker". Ten, jak zdecydowana większość trybów, posiadał swoje mankamenty. Zaczynając od najbardziej podstawowego wykresu, czyli balansu bieli, możemy zauważyć zdecydowaną dominantę koloru czerwonego, zarówno w trybie SDR, jak i HDR. Chociaż w tym drugim wkradł się również zielony, co jednak nie miało większego wpływu na odbiór całości. Wykres z takimi wynikami, zarówno w jednym, jak i drugim przypadku, daje nam obraz charakteryzujący się dużymi zażółceniami, doskonale widocznymi na bielach i twarzach aktorów. Równie ważnym wykresem, o ile nie ważniejszym, jest gamma. Ta, mająca za zadanie sterować kontrastem w materiałach ze standardową paletą barw, w trybie fabrycznym była całkiem niezła z jednym "ale" w postaci początku. W najciemniejszych scenach była znacząco obniżona, co doprowadzało do mocnego rozjaśnienia, wskutek czego film pozostawał pozbawiony kontrastu i całego suspensu. Tak jak wspominaliśmy, materiały HDR w kwestii balansu bieli pozostawały na podobnym poziomie. Główną zmianą jest wykres krzywej EOTF. Na samym jego początku możemy zaobserwować wybrzuszenie, które, tak samo jak w przypadku gammy, mocno rozjaśniało najciemniejsze sceny. Potem jednak wykres znacząco zmienił swoją charakterystykę i zmierzony wynik nurkował poniżej linii referencyjnej, wskutek czego film jeszcze bardziej tracił na dynamice.

Sprawdźmy teraz, jak telewizor Hisense S7NQ CanvasTV radzi sobie z odwzorowaniem barw w najlepszym trybie fabrycznym, czyli Filmmaker. Już na starcie widać, że jest zdecydowanie lepiej niż w trybie dynamicznym czy standardowym, ale mimo wszystko można się przyczepić do kilku rzeczy. Jeśli chodzi o jakość obrazu z sygnału HD, kolory są lekko przekłamane – widać dominację chłodniejszych odcieni niebieskiego i braki w kolorze czerwonym. Przez to obraz sprawia wrażenie nieco zbyt chłodnego.

Podobny efekt pojawia się również przy treściach w 4K, ale tam jest już bardziej zauważalny. Nadmierna ekspozycja niebieskich tonów i niedobór czerwieni powodują, że obraz wydaje się wyraźnie zimny. Jednak największym problemem tego telewizora nie są same kolory, tylko sposób zarządzania jasnością. Testowany egzemplarz lekko podbijał jasność względem wartości referencyjnej. Efektem tego jest wprawdzie lepsza widoczność detali, ale kosztem znacznie rozjaśnionej czerni – przez co cały obraz wydaje się bardziej "płaski".

Podobne zjawisko zauważyliśmy w sygnale 4K – lekko zawyżona na początku wykresu krzywa EOTF pokazuje, że telewizor ma tendencję do nadmiernej ekspozycji niektórych scen. Na szczęście, efekt ten można poprawić dzięki profesjonalnej kalibracji, o której opowiemy w kolejnym punkcie.

Samsung, nawet swoje najniższe telewizory, wyposażył w rozbudowane narzędzia do przeprowadzenia procesu kalibracji. Tak więc zabraliśmy się do pracy, a wyniki naszej pracy są bardziej niż zadowalające. Balans bieli, poprzednio posiadający silne zażółcenie w obu scenariuszach, wygląda teraz dużo, dużo lepiej, nawet jeśli widoczne są niewielkie odchylenia od normy. Obraz w dalszym ciągu będzie wyglądać znacznie czyściej niż miało to miejsce przed procesem kalibracji. Udało nam się bardzo dobrze wymodelować gammę w materiałach SDR, dzięki czemu obraz będzie maksymalnie kontrastowy na tyle, na ile pozwala na to telewizor. Krzywa EOTF również zmieniła swoje oblicze i nie rozjaśnia ani nie ściemnia obrazu w tak drastyczny sposób. Warto jednak wspomnieć, że w przypadku materiałów HDR błędy deltaE są nadal bardzo wysokie, ale winę za to ponosi niedostateczna jasność jednostki.

Efekty, które uzyskaliśmy po kalibracji Hisense S7NQ, są naprawdę bardzo dobre. Dzięki kalibracji udało się wyeliminować nadmierną ekspozycję niebieskich tonów i braki w czerwieni przy sygnale HD. Podobny, choć nieco słabszy efekt udało się osiągnąć także przy treściach 4K HDR. Zarządzanie jasnością w materiałach HD również zostało poprawione – telewizor nie ma już problemów z rozjaśnianiem obrazu „po całości”.

Są jednak rzeczy, których nie da się przeskoczyć. Charakterystyka krzywej EOTF praktycznie się nie zmieniła, a brak lokalnego wygaszania sprawia, że najmniejsze elementy na ekranie będą zawsze lekko prześwietlone. Trzeba się z tym po prostu pogodzić, wybierając telewizor z podobnym typem podświetlenia. Mimo to końcowy efekt jest bardzo dobry i powinien w pełni zadowolić zdecydowaną większość użytkowników.

Wróćmy jeszcze na moment do funkcji wygładzania przejść tonalnych. Możemy ją ustawić jedynie na dwa sposoby - wyłączony oraz auto. Jak łatwo można się domyślić, ta pierwsza z nich powoduje duże problemy z gradacją. Jeśli jednak ustawimy drugą z nich, zarówno filmy, jak i seriale będą oferowały nam płynne przejścia kolorów. Warto jednak wspomnieć, że funkcja ta ma swoje mankamenty. Mocno ingeruje w zamysł reżyserski, rozmiękcza efekt ziarna filmowego, a co gorsza, często błędnie interpretuje małe detale, również je rozmywając. W związku z powyższym uznajemy, że funkcja nie istnieje i nie zalecamy jej używać, gdyż właśnie w ten sposób testy płynności przejść tonalnych były wykonywane na testowanym wyświetlaczu.

Następną rzeczą, jaką sprawdzimy w tym akapicie, jest proces skalowania obrazu, który jest niezwykle istotny podczas oglądania materiałów w niższej rozdzielczości. Niestety, jako że jest to najniższy model producenta, funkcja ta nie działa zbyt dobrze. Wszelkie detale są mocno rozmyte, a wokół postaci tworzy się charakterystyczna biała poświata.

Równie ważne jest, jak telewizor radzi sobie z przejściami tonalnymi na gorszym sygnale – na przykład w starszych filmach, telewizji czy na YouTube. Niestety, mimo obecności funkcji „Obraz gładki i gradientowy”, która rzekomo miała poprawiać ten aspekt, jej działanie jest naprawdę mizerne. Ledwo widać, żeby miała jakikolwiek realny wpływ na widoczność przejść kolorystycznych.

Słabo wypada również skalowanie obrazu. Owszem, da się zauważyć, że telewizor stara się „podciągnąć” jakość, ale efekt końcowy jest daleki od ideału. Obraz często wygląda na lekko postrzępiony, co szczególnie widać na przykładzie gałęzi drzew w tle. Dodatkowo Hisense S7NQ ma wyraźną tendencję do przycinania obrazu w niższej rozdzielczości, przez co mogą umknąć nam napisy w wiadomościach albo drobniejsze szczegóły obrazu.

Pomimo tego, że Samsung DU7192 jest najniższym modelem w portfolio producenta, to został w nim zaimplementowany system upłynniania ruchu. Co prawda jest on dość mocno okrojony w funkcje w porównaniu do modeli wyższych, aczkolwiek samo jego istnienie jest sporym plusem w kontekście konkurencji z podobnej półki cenowej. Maksymalnym odświeżaniem, jakie podamy testowanemu telewizorowi, jest 60 Hz, co jest w zupełności wystarczające do filmów i seriali, aczkolwiek nie jeśli chodzi o sport. W samym menu upłynnienia ruchu znajdziemy dwie funkcje odpowiedzialne za poprawę płynności. Są nimi "Redukcja drgań" oraz "Wyraźny ruch (LED)". O tej drugiej trochę później. Skupmy się natomiast na tej pierwszej, gdyż jest dość zagadkowa. Niestety, pomimo jej występowania, nie stwierdziliśmy jakiejkolwiek użyteczności. Na każdym z ustawień obraz wyglądał tak samo, czyli z charakterystycznym rwaniem znanym z materiałów nagranych w 24 kl/s.

Matryca Samsung DU7192 charakteryzuje się przeciętnym czasem reakcji. Warto wspomnieć, że z uwagi na taki, a nie inny typ matrycy, jest on lepszy od matryc VA z podobnej półki cenowej. Dlatego wyjątkowo można powiedzieć, że nie będzie on najgorszy w kontekście oglądania sportu.

Jeżeli chodzi o płynność ruchu, telewizor wypada naprawdę bardzo dobrze. Mimo że S7NQ został zaprojektowany głównie z myślą o wyświetlaniu statycznych elementów – takich jak obrazy – producent zastosował tutaj matrycę z odświeżaniem 144 Hz. Dzięki temu sporty czy gry wyglądają na nim naprawdę dobrze.

W przypadku materiałów, które nie są nagrane w wysokim klatkażu, producent dostarczył dwie funkcje, które pozwalają dopasować obraz do własnych preferencji. „Redukcja szarpania” i „rozmycia” działają w skali 10-stopniowej, umożliwiając wybór pomiędzy bardziej filmowym obrazem – z charakterystycznymi skokami klatek – a płynnym efektem przypominającym „operę mydlaną”. Jak to ustawić? To już kwestia indywidualna – zostawiamy decyzję Wam.

Telewizor Samsung DU7192 został wyposażony jedynie w złącza HDMI 2.0, co jednak nie dziwi, biorąc pod uwagę cenę urządzenia oraz jego profil konsumencki. Więc logiczne jest również, że nie uzyskamy maksymalnej jakości na konsolach najnowszej generacji. Dlatego też posiada jedynie najbardziej podstawową funkcje dla graczy, czyli ALLM. Szkoda , że producent nie pokusił się o zaimplementowanie chociażby GameBar'a, gdyż jest to obecnie standard, nawet w telewizorach z niższej półki, a który mógłby wprowadzić duże udogodnienia w kontekście szybkiej zmiany ustawień.

Mimo że S7NQ to telewizor typu „obraz”, da się na nim pograć. Naprawdę. Znajdziemy tu praktycznie wszystko (z wyjątkiem trybu HGiG), czego potrzebuje nowoczesny telewizor do grania. Matryca 144 Hz oraz dwa pełnoprawne porty HDMI 2.1 umożliwiają bezproblemowe podłączenie dwóch konsol, takich jak PlayStation 5 czy Xbox Series X/S.

Telewizor obsługuje automatyczny tryb gry (ALLM) oraz synchronizację klatek (VRR), bez żadnych zacięć czy problemów. Bez kłopotu radzi sobie również z wyświetlaniem wysokiego klatkażu w niższych rozdzielczościach. Trzeba pochwalić Hisense za bardzo atrakcyjny Game Bar – wyświetlane są w nim wszystkie dostępne opcje obrazu, a dodatkowo mamy możliwość powiększenia minimapy czy włączenia celownika (bo czasem ktoś może jednak chcieć „czitować” 😉).

Jedynym brakującym elementem – o czym wspominaliśmy wcześniej – jest brak poprawnej implementacji trybu HGiG. To właśnie on odpowiada za automatyczne ustawienie obrazu w grach tak, jak życzyliby sobie tego twórcy. Szkoda, bo to jedyna rzecz, która dzieli Hisense S7NQ od bycia pełnoprawnym gamingowym „potworem”.