Samsung DU7192 (VA) vs Philips PUS7009 (VA)

Na wykresach luminacji szczytowa jasność telewizora wynosi około 280 nitów. Niestety, taka wartość jest zbyt niska, aby w pełni cieszyć się efektami HDR, które wymagają znacznie wyższej luminancji. W testowanych materiałach, takich jak The Meg czy Gemini Man, brak odpowiedniej jasności sprawia, że magia HDR zostaje mocno ograniczona, a szczegóły w jaśniejszych partiach obrazu nie są wystarczająco wyeksponowane. Dla użytkowników korzystających głównie z treści SDR, ten poziom jakości może być akceptowalny ale zdecydowanie jest to za mało jeżeli chodzi o HDR. Dodatkowo, pokrycie palety barw DCI-P3 wynoszące 82% nie sprzyja prezentowaniu treści HDR w pełnej krasie. Ograniczona gama kolorów utrudnia telewizorowi odwzorowanie żywych i zróżnicowanych barw, co jest kluczowe dla uzyskania wrażeń bliskich kinowym.

Pod względem jakości efektu HDR, Philips PUS7009 wypada bardzo słabo. Jasność na poziomie 250 nit nie pozwala cieszyć się efektami HDR, a obraz przypomina bardziej standardowy SDR. Nie ma mowy o dynamicznych efektach czy wyrazistych rozbłyskach światła. Pokrycie palety barw DCI-P3 wynosi jedynie 75%, co jest zdecydowanie niewystarczające. Brak pełnego pokrycia barw sprawia, że kolory nie są tak żywe, jak powinny, co skutkuje płaskim i nieprzekonującym obrazem. Nie ma żadnych aspektów, za które można by pochwalić ten model w kontekście HDR.

Najlepszym trybem fabrycznym, na którym opieraliśmy się podczas testów, okazał się „Filmmaker”. Choć jest to tryb najbardziej zbliżony do zamysłu twórców filmów, nie obyło się bez pewnych niedoskonałości. Na wykresie balansu bieli zarówno w SDR, jak i HDR wyraźnie widać dominantę koloru czerwonego, co skutkuje znacznymi zażółceniami, szczególnie widocznymi na bielach oraz twarzach aktorów. W trybie HDR dodatkowo pojawia się lekka dominacja zieleni, która jednak nie ma tak dużego wpływu na odbiór obrazu. Gamma, odpowiedzialna za jasność w materiałach SDR, wypadła dość dobrze, ale z jednym poważnym zastrzeżeniem. W najciemniejszych partiach obrazu była zbyt niska, co powodowało nadmierne rozjaśnienia tych scen, pozbawiając film dramatyzmu i kontrastu. W przypadku HDR balans bieli pozostaje na podobnym poziomie, jednak uwagę zwraca wykres krzywej EOTF. Na początku krzywa wyraźnie się wybrzusza, co prowadzi do mocnego rozjaśnienia najciemniejszych scen. Następnie wynik gwałtownie spada poniżej linii referencyjnej, co skutkuje zbyt ciemnym obrazem i utratą dynamiki w jaśniejszych partiach.

Podsumowując, tryb „Filmmaker” mimo swoich zalet, wymaga dopracowania – zwłaszcza w kwestii balansu bieli i poprawnego zarządzania jasnością w najciemniejszych oraz najjaśniejszych partiach obrazu. W obecnej formie może on być akceptowalny dla mniej wymagających użytkowników, ale dla widzów oczekujących precyzyjnego odwzorowania obrazu może pozostawiać sporo do życzenia.

Telewizor został przetestowany w trybie filmowym, który – mimo swojej nazwy – nie zapewnia poprawnego wyświetlania obrazu. Balans bieli zarówno w treściach 4K HDR, jak i HD/SDR charakteryzuje się spadkami w kolorze czerwonym, co powoduje, że obraz jest chłodniejszy, a kolory tracą naturalne ciepło. Charakterystyka jasności gamma oraz krzywa EOTF potwierdzają, że telewizor ma problemy z utrzymaniem odpowiedniej jasności – mocno ją podbija, co skutkuje nienaturalnie wyblakłym obrazem. Efekt ten można dostrzec na poniższych porównaniach, gdzie całość wygląda, jakby miała nałożony mleczny filtr. Dodatkowo, ograniczone pokrycie szerokiej palety barw również nie sprzyja jakości – próby color checker wskazują na znaczące wahania kolorystyczne, co utrudnia uzyskanie wiernego odwzorowania obrazu.

Nawet w przypadku swoich niższych modeli Samsung oferuje rozbudowane narzędzia do kalibracji obrazu, co pozwala na znaczne poprawienie fabrycznych ustawień. Podjęliśmy się tego zadania, a rezultaty okazały się bardziej niż zadowalające. Balans bieli, który wcześniej charakteryzował się silnym zażółceniem zarówno w SDR, jak i HDR, został znacząco poprawiony. Choć można zauważyć drobne odchylenia od normy, ogólny efekt jest znacznie czystszy i bardziej naturalny niż przed kalibracją. Dzięki temu biele i odcienie skóry prezentują się o wiele lepiej. Udało nam się także odpowiednio wymodelować gammę w materiałach SDR, co pozwala na uzyskanie maksymalnego kontrastu, jaki jest w stanie zaoferować ten telewizor. Krzywa EOTF, odpowiedzialna za materiały HDR, również została poprawiona – obraz nie jest już rozjaśniany ani przyciemniany w sposób tak drastyczny, jak miało to miejsce przed kalibracją. Mimo tych sukcesów, materiały HDR wciąż zmagają się z wysokimi wartościami błędów deltaE. Główna przyczyna leży w ograniczonej jasności telewizora, która nie pozwala na pełne oddanie dynamiki treści HDR. Pomimo tego, po kalibracji obraz jest wyraźnie lepszy i bardziej zbliżony do zamysłu twórców treści. Dla użytkowników poszukujących możliwie najlepszej jakości w tej klasie sprzętu, kalibracja jest zdecydowanie zalecana.

Po kalibracji obraz uległ znaczącej poprawie, zwłaszcza pod kątem balansu bieli, który teraz jest bardziej stabilny, a odcienie nabrały naturalności, eliminując wcześniejsze wrażenie zbyt chłodnego obrazu. Kalibracja przyniosła zauważalne korzyści pod względem tonalności – cienie i półcienie są teraz bardziej realistyczne, a całość wydaje się bardziej harmonijna. Niestety, ograniczenia sprzętowe nadal wpływają na jakość obrazu. Charakterystyka jasności pozostaje problematyczna, mimo naszych starań, a ze względu na słabe pokrycie palety barw DCI-P3 oraz BT.2020, błędy delta E wciąż są na wysokim poziomie. Choć kalibracja poprawiła niektóre aspekty, telewizor nadal nie pozwala osiągnąć pełnej satysfakcji.

Funkcja wygładzania przejść tonalnych działa w dwóch trybach – „wyłączony” i „auto”. Wyłączenie powoduje problemy z gradacją, podczas gdy tryb „auto” zapewnia płynne przejścia, ale kosztem efektu ziarna i detali, które często są rozmywane. Ze względu na te ograniczenia nie zalecamy używania tej funkcji, co potwierdzają nasze testy, przeprowadzone przy jej wyłączeniu.

Skalowanie materiałów o niższej rozdzielczości w tym modelu nie zachwyca. Detale są rozmyte, a krawędzie obiektów mogą zawierać artefakty. To ograniczenie sprawia, że telewizor lepiej sprawdzi się w przypadku treści w wyższej rozdzielczości.

Jeżeli chodzi o przejścia tonalne ale w niskiej jakości materiale to funkcja o nazwie "Redukcja zniekształceń" (ustawienie „minimum”) bardzo sprawnie poprawia gradację, likwidując brzydkie przejścia tonalne. Ustawienie to w telewizorach Philips jest jednak dosyć agresywne – wprawdzie nie rozmywa ziarna ani materiału dobrej jakości, ale przy gorszym sygnale może wprowadzić niepożądane efekty i rozmyć elementy, które powinny pozostać wyraźne.

Pod względem skalowania obrazu Philips PUS7009 wypada przyzwoicie. Dużą zaletą jest brak przyciętych krawędzi obrazu, czyli brak overscanu, co pozwala na wyświetlanie pełnego kadru bez strat. Obraz jest zauważalnie poprawiany, co sprawia, że postacie i tła, takie jak modelka czy gałęzie w tle, wyglądają dość szczegółowo i naturalnie, nawet przy sygnale niższej jakości. Chociaż skalowanie nie jest idealne, ponieważ potrafi usunać porządane szczegóły w oddali, to efekty są wystarczająco dobre, aby większość użytkowników była zadowolona.

Mimo że Samsung DU7192 jest najniższym modelem w ofercie producenta, wyposażono go w system upłynniania ruchu. Choć funkcjonalność tego rozwiązania jest znacznie okrojona w porównaniu do droższych modeli, sama jego obecność wyróżnia telewizor na tle konkurencji w tej półce cenowej. Telewizor obsługuje maksymalne odświeżanie na poziomie 60 Hz, co wystarcza do komfortowego oglądania filmów i seriali, ale może być niewystarczające dla dynamicznych treści, takich jak sport. W menu upłynniania ruchu znajdziemy m.in. funkcję „Redukcja drgań”. Niestety, jej działanie pozostawia wiele do życzenia – niezależnie od ustawienia, obraz zachowuje charakterystyczne rwanie znane z materiałów nagranych w 24 klatkach na sekundę, co sprawia, że funkcja ta praktycznie nie spełnia swojej roli.

Philips PUS7009 nie posiada funkcji poprawy płynności ruchu, co oznacza brak możliwości dostosowania obrazu do bardziej klatkowego lub płynniejszego, teatralnego efektu. Tego typu funkcje mogłyby korzystnie wpłynąć na odbiór dynamicznych scen. Jeśli chodzi o smużenie, model ten wyposażony jest w matrycę 60 Hz VA, co daje nieco gorsze wyniki niż wariant z matrycą IPS. Matryca VA wprowadza minimalnie większe rozmycie ruchu, choć różnice nie są znaczące i nie powinny stanowić problemu dla większości widzów.

Samsung DU7192 został wyposażony w złącza HDMI 2.0, co jest spodziewane w tej klasie cenowej. Ograniczenie to oznacza brak wsparcia dla pełnych możliwości konsol najnowszej generacji, takich jak technologie VRR. Telewizor oferuje jedynie podstawową funkcję dla graczy – automatyczne przełączanie w tryb niskiego opóźnienia (ALLM), oraz obsługę podstawowego HDR dla gier w standardzie HGiG. HGiG pozwala na wyświetlanie treści HDR w grach zgodnie z wytycznymi producentów, jednak ograniczona jasność telewizora nie pozwala w pełni cieszyć się efektami, jakie oferuje ten standard. Niestety, zabrakło takich udogodnień jak GameBar, który jest coraz częściej spotykany nawet w tańszych modelach i znacznie ułatwia szybkie dostosowanie ustawień pod gry. Obecność tej funkcji mogłaby znacząco podnieść komfort użytkowania, szczególnie wśród osób, które często zmieniają tryby wyświetlania.

Pod względem kompatybilności z konsolami, Philips PUS7009 zadowoli raczej okazjonalnych graczy. Choć wyposażony w HDMI 2.0, oferuje funkcje takie jak ALLM (Automatyczny Tryb Gry), VRR (Zmienna Częstotliwość Odświeżania) oraz Game Bar. ALLM automatycznie przełącza telewizor w tryb niskiego opóźnienia, co przyspiesza reakcje podczas grania, a VRR dostosowuje częstotliwość odświeżania, aby zminimalizować rozrywanie obrazu. Game Bar umożliwia szybki dostęp do ustawień gry i monitorowanie kluczowych parametrów, choć wizualnie wypada gorzej w porównaniu do konkurencyjnych rozwiązań. Bardziej wymagający gracze mogą jednak czuć niedosyt. Philips PUS7009 nie obsługuje zaawansowanych formatów HDR w grach, a zastosowana matryca 60 Hz ogranicza możliwości wyświetlania płynnych i szczegółowych obrazów w dynamicznych scenach, co może nie zadowolić fanów szybkich gier akcji.