Samsung DU7192 (VA) vs PHILIPS PUS8500

Na wykresach luminacji szczytowa jasność telewizora wynosi około 280 nitów. Niestety, taka wartość jest zbyt niska, aby w pełni cieszyć się efektami HDR, które wymagają znacznie wyższej luminancji. W testowanych materiałach, takich jak The Meg czy Gemini Man, brak odpowiedniej jasności sprawia, że magia HDR zostaje mocno ograniczona, a szczegóły w jaśniejszych partiach obrazu nie są wystarczająco wyeksponowane. Dla użytkowników korzystających głównie z treści SDR, ten poziom jakości może być akceptowalny ale zdecydowanie jest to za mało jeżeli chodzi o HDR. Dodatkowo, pokrycie palety barw DCI-P3 wynoszące 82% nie sprzyja prezentowaniu treści HDR w pełnej krasie. Ograniczona gama kolorów utrudnia telewizorowi odwzorowanie żywych i zróżnicowanych barw, co jest kluczowe dla uzyskania wrażeń bliskich kinowym.

Jeżeli chodzi o efekt HDR na PUS8560, to raczej można śmiało stwierdzić, że jest on bardzo przeciętny. Jasność matrycy to około 350 nitów, więc uznajemy to za absolutne minimum do oglądania treści w tym formacie. Nie jest to jednak wynik, który powali widza szukającego najlepszego możliwego obrazu.

Na plus warto zaznaczyć, że seria PUS8500 – w tym testowany przez nas PUS8560/12 – jest reklamowana jako telewizor QLED. I rzeczywiście, możemy tutaj liczyć na szerszą paletę barw. Model ten został wyposażony w dodatkowy filtr (PFS), a pokrycie palety DCI-P3 na poziomie około 90% powinno wystarczyć więkoszości użytkowników. Filtr ten działa bardzo podobnie do kropek kwantowych. Dzięki temu kolory są całkiem dobrze nasycone. Nie jest to wynik rewelacyjny, ale w zupełności wystarczający do oglądania filmów i seriali z platform streamingowych.

Najlepszym trybem fabrycznym, na którym opieraliśmy się podczas testów, okazał się „Filmmaker”. Choć jest to tryb najbardziej zbliżony do zamysłu twórców filmów, nie obyło się bez pewnych niedoskonałości. Na wykresie balansu bieli zarówno w SDR, jak i HDR wyraźnie widać dominantę koloru czerwonego, co skutkuje znacznymi zażółceniami, szczególnie widocznymi na bielach oraz twarzach aktorów. W trybie HDR dodatkowo pojawia się lekka dominacja zieleni, która jednak nie ma tak dużego wpływu na odbiór obrazu. Gamma, odpowiedzialna za jasność w materiałach SDR, wypadła dość dobrze, ale z jednym poważnym zastrzeżeniem. W najciemniejszych partiach obrazu była zbyt niska, co powodowało nadmierne rozjaśnienia tych scen, pozbawiając film dramatyzmu i kontrastu. W przypadku HDR balans bieli pozostaje na podobnym poziomie, jednak uwagę zwraca wykres krzywej EOTF. Na początku krzywa wyraźnie się wybrzusza, co prowadzi do mocnego rozjaśnienia najciemniejszych scen. Następnie wynik gwałtownie spada poniżej linii referencyjnej, co skutkuje zbyt ciemnym obrazem i utratą dynamiki w jaśniejszych partiach.

Podsumowując, tryb „Filmmaker” mimo swoich zalet, wymaga dopracowania – zwłaszcza w kwestii balansu bieli i poprawnego zarządzania jasnością w najciemniejszych oraz najjaśniejszych partiach obrazu. W obecnej formie może on być akceptowalny dla mniej wymagających użytkowników, ale dla widzów oczekujących precyzyjnego odwzorowania obrazu może pozostawiać sporo do życzenia.

Telewizor przetestowaliśmy na najlepszych dostępnych ustawieniach fabrycznych, czyli w trybie Film/Filmmaker – to właśnie ten tryb polecamy do codziennego oglądania. Niestety, nie jest on pozbawiony wad. Zarówno w treściach HD, jak i HDR obraz miał wyraźną tendencję do zaróżowienia, spowodowaną zbyt dużym udziałem czerwieni i niebieskiego w balansie bieli. Kolejnym problemem okazało się również nadmierne rozjaśnianie obrazu, co potwierdziły zarówno wykres gammy, jak i krzywa EOTF. To właśnie ta cecha odpowiadała za utratę detali i wypłowiałe kolory w trudniejszych scenach HDR, o których wspominaliśmy wcześniej. Całość prowadziła do dość sporych błędów odwzorowania barw – w skrajnych przypadkach wartość delta E przekraczała poziom 7, podczas gdy próg widoczności błędów dla ludzkiego oka to około 3. Taki stan rzeczy można poprawić za pomocą kalibracji, a jej skutkach możecie przeczytać poniżej.

Nawet w przypadku swoich niższych modeli Samsung oferuje rozbudowane narzędzia do kalibracji obrazu, co pozwala na znaczne poprawienie fabrycznych ustawień. Podjęliśmy się tego zadania, a rezultaty okazały się bardziej niż zadowalające. Balans bieli, który wcześniej charakteryzował się silnym zażółceniem zarówno w SDR, jak i HDR, został znacząco poprawiony. Choć można zauważyć drobne odchylenia od normy, ogólny efekt jest znacznie czystszy i bardziej naturalny niż przed kalibracją. Dzięki temu biele i odcienie skóry prezentują się o wiele lepiej. Udało nam się także odpowiednio wymodelować gammę w materiałach SDR, co pozwala na uzyskanie maksymalnego kontrastu, jaki jest w stanie zaoferować ten telewizor. Krzywa EOTF, odpowiedzialna za materiały HDR, również została poprawiona – obraz nie jest już rozjaśniany ani przyciemniany w sposób tak drastyczny, jak miało to miejsce przed kalibracją. Mimo tych sukcesów, materiały HDR wciąż zmagają się z wysokimi wartościami błędów deltaE. Główna przyczyna leży w ograniczonej jasności telewizora, która nie pozwala na pełne oddanie dynamiki treści HDR. Pomimo tego, po kalibracji obraz jest wyraźnie lepszy i bardziej zbliżony do zamysłu twórców treści. Dla użytkowników poszukujących możliwie najlepszej jakości w tej klasie sprzętu, kalibracja jest zdecydowanie zalecana.

Holenderski producent w swoich produktach oferuje całkiem sporą dawkę ustawień, więc jak zwykle postanowiliśmy nieco w nich pogrzebać. Efekty widać od razu – udało nam się skorygować balans bieli, dzięki czemu obraz przestał sprawiać wrażenie nadmiernie zaróżowionego. Charakterystykę jasności również udało się częściowo wyrównać, oczywiście w ramach możliwości, jakie daje sam telewizor. Obraz przestał być tak mocno przejaskrawiony, a odbiór całości po kalibracji jest zdecydowanie lepszy niż w ustawieniach fabrycznych trybu Filmmaker.

Można byłoby przyczepić się jedynie do charakterystyki krzywej EOTF, która nadal wskazuje, że obraz ma tendencję do rozjaśniania materiałów w formacie HDR. Mimo naszych starań, najciemniejsze partie scen wciąż bywają zbyt jasne, a te najjaśniejsze nie zawsze osiągają pełny potencjał kontrastowy. Trzeba jednak jasno zaznaczyć, że mamy do czynienia z konstrukcją typowo budżetową – nie można oczekiwać od niej referencyjnego odwzorowania treści HDR.

Kalibracja zdecydowanie pomogła temu modelowi – poprawiła balans, stonowała agresywną kolorystykę i przybliżyła obraz do tego, czego można się spodziewać po dobrze skonfigurowanym trybie filmowym. Są jednak pewne ograniczenia, których nie da się przeskoczyć.

Funkcja wygładzania przejść tonalnych działa w dwóch trybach – „wyłączony” i „auto”. Wyłączenie powoduje problemy z gradacją, podczas gdy tryb „auto” zapewnia płynne przejścia, ale kosztem efektu ziarna i detali, które często są rozmywane. Ze względu na te ograniczenia nie zalecamy używania tej funkcji, co potwierdzają nasze testy, przeprowadzone przy jej wyłączeniu.

Skalowanie materiałów o niższej rozdzielczości w tym modelu nie zachwyca. Detale są rozmyte, a krawędzie obiektów mogą zawierać artefakty. To ograniczenie sprawia, że telewizor lepiej sprawdzi się w przypadku treści w wyższej rozdzielczości.

Philips PUS8560 oferuje funkcję redukcji posteryzacji, ukrytą pod nazwą „redukcja zniekształceń”. I choć rzeczywiście spełnia swoją rolę, wygładzając problematyczne przejścia tonalne, to działa trochę zbyt szeroko. W praktyce wpływa nie tylko na kolorowe gradienty, ale też zmiękcza twarze, tekstury ubrań czy powierzchnie mebli. Traci na tym autentyczność obrazu – szczególnie w filmach, gdzie naturalna faktura ma duże znaczenie. Jeśli ktoś jednak szuka wygładzenia za wszelką cenę, najlepiej ustawić tę opcję na poziomie „Niski”. Dla miłośników kinowego obrazu – zdecydowanie nie polecamy.

Na plus należy zaliczyć jakość skalowania starszych materiałów – model PUS8560 radzi sobie z nimi zaskakująco dobrze. Obraz zachowuje naturalną miękkość, bez sztucznie podbijanej ostrości. Warto również wspomnieć, że telewizor poprawnie wyświetla treści o bardzo niskiej rozdzielczości, unikając problemów z obcinaniem krawędzi obrazu (tzw. overscanem).

Mimo że Samsung DU7192 jest najniższym modelem w ofercie producenta, wyposażono go w system upłynniania ruchu. Choć funkcjonalność tego rozwiązania jest znacznie okrojona w porównaniu do droższych modeli, sama jego obecność wyróżnia telewizor na tle konkurencji w tej półce cenowej. Telewizor obsługuje maksymalne odświeżanie na poziomie 60 Hz, co wystarcza do komfortowego oglądania filmów i seriali, ale może być niewystarczające dla dynamicznych treści, takich jak sport. W menu upłynniania ruchu znajdziemy m.in. funkcję „Redukcja drgań”. Niestety, jej działanie pozostawia wiele do życzenia – niezależnie od ustawienia, obraz zachowuje charakterystyczne rwanie znane z materiałów nagranych w 24 klatkach na sekundę, co sprawia, że funkcja ta praktycznie nie spełnia swojej roli.

Philips PUS8560 to telewizor wyposażony w matrycę z odświeżaniem 60 Hz, co już na starcie ogranicza jego możliwości w zakresie wyświetlania dynamicznych treści. Oglądanie sportu czy granie na konsoli nie należy do najprzyjemniejszych. Sytuację dodatkowo pogarsza brak jakiejkolwiek opcji poprawy płynności filmów. W menu nie znajdziemy ustawień, które pozwoliłyby na włączenie upłynniacza czy choćby delikatnego wygładzenia ruchu w filmach nagranych w 24 klatkach na sekundę. Efekt możecie sobie wyobrazić. Obraz może wyglądać szarpanie, szczególnie w ujęciach z panoramicznymi przesunięciami kamery.

Samsung DU7192 został wyposażony w złącza HDMI 2.0, co jest spodziewane w tej klasie cenowej. Ograniczenie to oznacza brak wsparcia dla pełnych możliwości konsol najnowszej generacji, takich jak technologie VRR. Telewizor oferuje jedynie podstawową funkcję dla graczy – automatyczne przełączanie w tryb niskiego opóźnienia (ALLM), oraz obsługę podstawowego HDR dla gier w standardzie HGiG. HGiG pozwala na wyświetlanie treści HDR w grach zgodnie z wytycznymi producentów, jednak ograniczona jasność telewizora nie pozwala w pełni cieszyć się efektami, jakie oferuje ten standard. Niestety, zabrakło takich udogodnień jak GameBar, który jest coraz częściej spotykany nawet w tańszych modelach i znacznie ułatwia szybkie dostosowanie ustawień pod gry. Obecność tej funkcji mogłaby znacząco podnieść komfort użytkowania, szczególnie wśród osób, które często zmieniają tryby wyświetlania.

Choć Philips PUS8560 nie należy do modeli projektowanych z myślą o graczach, producent zdecydował się wyposażyć go w kilka funkcji, które mogą okazać się przydatne podczas podłączenia konsoli. Na pokładzie znajdziemy automatyczne przełączanie w tryb gry (ALLM), a także prosty pasek informacji o stanie połączenia – tzw. Game Bar. Nie robi on szczególnego wrażenia pod względem wizualnym, ale spełnia on swoje zadanie. Zaskoczeniem może być obecność zmiennej częstotliwości odświeżania (VRR), działającej w zakresie od 48 do 60 Hz. Nie jest to szeroki przedział, ale w przypadku mniej wymagających gier lub tytułów z niestabilną płynnością, VRR może pomóc ograniczyć efekt szarpania obrazu. To jednak jedyny element, który można uznać za wykraczający poza minimum.

Trzeba jasno zaznaczyć, że PUS8560 nie jest sprzętem dla graczy szukających responsywnego ekranu i pełnego wsparcia dla nowoczesnych funkcji konsolowych. Brakuje tu portów HDMI 2.1, odświeżanie ograniczone jest do 60 Hz, a czas reakcji matrycy nie należy do najszybszych. Ten model może sprawdzić się co najwyżej u osób grających sporadycznie i chcących cieszyć się z systemu Ambilight.