LG OLED C4 vs Philips OLED770

Wyniki materiałów HDR zdecydowanie należą do tych lepszych. Praktycznie każdy z filmów grubo przekracza barierę 700 nitów, co pozwala na uzyskanie bardzo realistycznego obrazu. Oczywiście, żaden z nich nie przekracza magicznego tysiąca, jednakże połączenie takich rezultatów oraz nieograniczonego kontrastu i czerni skutecznie optycznie podbija wynik. Ostatnia ze scen, posiadająca pełnoekranowy rozbłysk słońca, faktycznie jest mniej jasna od pozostałych, chociaż wciąż reprezentuje godny poziom. Warto również wspomnieć o znakomitym pokryciu palety barw DCI-P3, które pozwoli na osiągnięcie niezwykle soczystych kolorów.

Philips OLED770 nie próbuje rywalizować z najjaśniejszymi OLED-ami na rynku i właściwie trudno byłoby tego oczekiwać, bo to najniższy model w serii Philipsa na rok 2025. W naszych pomiarach osiągnął maksymalnie około 700 nitów, co pozwala cieszyć się efektami HDR w scenach, gdzie światło pojawia się punktowo – na przykład w błysku reflektorów czy rozgwieżdżonym niebie. W takich momentach obraz potrafi naprawdę zachwycić. Inaczej jest jednak wtedy, gdy jasnych elementów na ekranie robi się więcej. Telewizor, jak wiele tańszych OLED-ów, ogranicza wtedy luminancję i cały obraz wyraźnie przygasa. Najlepiej było to widać w scenie z filmu The Meg, w której za platformą wiertniczą wychodzi słońce – jasność spadła wówczas do około 250 nitów, czyli niemal trzykrotnie mniej. Efekt HDR wciąż pozostaje przyjemny dla oka, ale warto mieć świadomość, że ten model najlepiej wypada w scenach z mniejszą ilością intensywnego światła. Na szczęście OLED770 ma też asa w rękawie – pokrycie palety barw DCI-P3 wynosi aż 99%, więc kolory w filmach i grach są nasycone i bardzo bliskie temu, co chciał przekazać twórca.

Najlepszym trybem fabrycznym zaimplementowanym w testowanym telewizorze był "Filmmaker". To właśnie nim posługiwaliśmy się podczas wszelkich testów. Tryb ten pod względem odwzorowania barw okazał się być całkiem niezły, aczkolwiek pozostałe mankamenty skutecznie potrafiły odebrać radość z seansu. Zaczynając od tej najbardziej podstawowej, czyli balansu bieli, dało się w łatwy sposób zauważyć, że ten został naznaczony dominacją koloru czerwonego, który całościowo zmienił charakterystykę obrazu. Mogliśmy więc ujrzeć mocne zażółcenie bieli oraz wędrówkę wszystkich kolorów do cieplejszych odcieni. Gamma, czyli wykres równie ważny, o ile nie ważniejszy, była dość mocno obniżona, co spowodowało dość mocny spadek kontrastu, z wyjątkiem początku wykresu, gdzie telewizor w sposób perfidny tracił detale. To tyle odnośnie materiałów SDR. Biorąc pod lupę filmy o szerokim zakresie dynamicznym, możemy zauważyć dokładnie to samo zjawisko zażółcenia balansu bieli jak w filmach o standardowej palecie barw. Krzywa EOTF, która zastępuje nam wykres gammy, jest w praktyce idealna i nie można jej nic zarzucić.

Już pierwsze pomiary pokazują, że fabryczne ustawienia Philipsa OLED770 mają sporo do poprawy nawet w trybie Filmmaker. Na wykresie balansu bieli widać wyraźny brak niebieskiego, przez co obraz ma lekko żółtawy odcień. W praktyce biel nie jest śnieżna, tylko wpada w cieplejsze barwy – co niektórym może się nawet spodobać, ale z punktu widzenia dokładności jest to odstępstwo od normy. Gamma z kolei trzyma się raczej ciemniejszej strony – średnia wartość to około 2.6 zamiast referencyjnych 2.4. W średnich tonach obraz sprawia wrażenie przygaszonego i mocniej nasyconego, co może wyglądać zbyt "filmowo", ale odbiera nieco naturalności. Najwięcej problemów widać jednak w odwzorowaniu kolorów. Średni błąd jest stosukowo wysoki, a część barw – szczególnie odcienie szarości – wyraźnie odbiega od tego, co powinno się zobaczyć. W codziennym oglądaniu oznacza to, że czasem kolory mogą wyglądać mniej naturalnie, niżbyśmy sobie tego życzyli.

Tak jak wcześniej wspominaliśmy, telewizory LG wyposażone zostały w zaawansowane narzędzia do przeprowadzenia procesu kalibracji. Użyliśmy więc ich, by wymodelować obraz na modłę tego, który widział reżyser. I bez skromności musimy przyznać, że wyszło nam to fenomenalnie. Zarówno materiały SDR, jak i HDR prezentują poziom pozwalający jasno stwierdzić, że to właśnie tak powinien wyglądać film. Warto w tym miejscu spojrzeć na błędy kolorów na palecie "ColorChecker", gdzie praktycznie każdy z nich nie wbija się ponad "1", prócz dwóch próbek.

Philips OLED770 od początku dawał sygnały, że drzemie w nim spory potencjał, ale w fabrycznych ustawieniach trudno było to w pełni zobaczyć. Obraz bywał zbyt ciepły, a niektóre kolory wyglądały, jakby zgubiły po drodze naturalność. Kalibracja pokazała jednak, że to telewizor bardzo wdzięczny do pracy – reagował na każdą korektę i niemal od razu odsłaniał kolejną warstwę swoich możliwości. Balans bieli udało się ustawić zarówno w SDR, jak i HDR tak, by zniknęła żółtawa poświata i pojawiła się neutralna, klarowna biel. Gamma ustabilizowała się bliżej ideału, dzięki czemu średnie tony odzyskały naturalność, a cienie przestały być sztucznie przyciemnione być może nawet z lekkim efektem rozjaśnienia. Efekt był oczywisty... Filmy ogląda się z większą swobodą obraz ma kinową głębię, ale bez poczucia, że coś jest przesadzone przyciemnione. Najciekawsza była jednak praca nad kolorami. Fabrycznie błędy nie były dramatyczne, ale lekko zauważalne – skóra bywała zbyt ciepła, a szarość nie zawsze miała ten odcień, którego oczekiwaliśmy. Po kalibracji wartości błędów spadły jednak w okolice 2, a w wielu przypadkach nawet poniżej 1. To poziom zdecydowanie niższy niż próg dostrzegalności dla ludzkiego oka. Innymi słowy, po korekcie kolory wreszcie „kliknęły” na swoje miejsce. Patrząc na ekran, mieliśmy wrażenie, że telewizor zaczął mówić pełnym głosem. Tak jak instrument, który wreszcie został dobrze nastrojony.

Raz jeszcze przyjrzymy się funkcji odpowiedzialnej za łagodną gradację, ale zajmiemy się również tą, która ma za zadanie podnieść jakość materiałów o słabszej jakości. Domyślne wygładzanie przejść tonalnych, jak można było zobaczyć, nie było najgorsze, ale można je jeszcze poprawić. Funkcja posiada suwak, dzięki któremu możemy regulować jej moc. My zalecamy użycie tej pierwszej, gdyż przynosi bardzo dobre rezultaty i nie rozmywa istotnych detali.

Skalowanie obrazu w LG C4 należy do całkiem dobrych, jednakże nie można powiedzieć, że jest bez wad. Obraz domyślnie jest z lekka ostrzejszy, aczkolwiek nie w sposób mocno widoczny. Co prawda widać postrzępione krawędzie drzew, aczkolwiek nie jest to duży problem, z uwagi na porównanie do innych producentów.

Problem wspomnianych wcześniej łączeń kolorów można w dużej mierze zniwelować dzięki funkcji „redukcja zniekształceń”, czyli algorytmowi wygładzania przejść tonalnych w Philipsie. Najlepiej sprawdza się on na poziomie niskim – wtedy skutecznie eliminuje niechciane pasy kolorów, a jednocześnie nie wprowadza dziwnych artefaktów ani nie gubi szczegółów obrazu. To jedna z tych funkcji, które faktycznie warto zostawić włączone.

Nieco gorzej wypada kwestia upscalingu. Obraz z niższej rozdzielczości bywa zbyt miękki, a jednocześnie w niektórych fragmentach pojawia się charakterystyczne „ząbkowanie”. Wrażenie jest takie, jakby algorytm próbował pogodzić dwa sprzeczne kierunki – wygładzanie i wyostrzanie – i ostatecznie nie znalazł złotego środka. Na pocieszenie można dodać, że telewizor nie ma problemów z overscanem, czyli nie obcina krawędzi obrazu, co czasami zdarza się w innych konkurencyjnych konstrukcjach.

Maksymalne odświeżanie, jakie jesteśmy w stanie ustawić w LG G4, wynosi 144 Hz. Naturalnie jest to możliwe tylko i wyłącznie po podpięciu telewizora do bardzo mocnego PC-ta. W innym przypadku będziemy operować na maksymalnym odświeżaniu wynoszącym 120 Hz, które jest zalecane, jeśli chcemy oglądać przede wszystkim sport czy materiały posiadające dużą dynamikę ruchu. Dla osób wymagających wysokiej płynności obrazu producent zaimplementował wielostopniowy upłynniacz ruchu nazwany "TrueMotion". Został on podzielony na dwa osobne suwaki regulujące ostrość obrazów ruchomych (De-Blur) oraz drgania (De-Judder). Oba suwaki możemy ustawić w zakresie od 0 do 10, przy czym każdy stopień wpływa na stopień upłynnienia, dlatego każdy może znaleźć swój złoty środek.

Matryca LG OLED C4 charakteryzuje się średnim czasem reakcji poniżej 1 ms (co bezpośrednio wynika z naszych pomiarów), który pozwala na osiągnięcie niezwykle czystego obrazu, nieosiągalnego dla telewizorów LCD, których czas reakcji wynosi nawet kilkanaście ms. Doskonale widać to na zdjęciach z "UFO Test", pokazujących brak jakiejkolwiek smugi ciągnącej się za obiektem.

Kwestia matrycy w Philipsie OLED770 nie jest do końca oczywista. Producent deklaruje panel 120 Hz, ale nasze pomiary pokazały, że ekran potrafi przyjąć sygnał 4K nawet przy 144 Hz. Brzmi to jak świetna wiadomość – bo kto by nie chciał dodatkowego trybu dla graczy PC w tej cenie? Rzeczywistość okazała się jednak bardziej złożona. Przy materiałach 120 Hz telewizor zachowuje się tak, jak większość OLED-ów – obraz jest absolutnie czysty, bez śladu smużenia czy rozmyć, idealny zarówno do dynamicznych gier, jak i transmisji sportowych. Problem pojawia się dopiero przy 144 Hz. W odróżnieniu od modeli z oficjalnym wsparciem tej częstotliwości, tutaj widać zjawisko tzw. frame skippingu. Oznacza to, że telewizor nie jest w stanie wyświetlić wszystkich klatek – część z nich jest pomijana, przez co ruch traci płynność, a na ekranie pojawiają się podwójne kontury. Efekt przypomina działanie funkcji BFI, której Philips w tym modelu i tak nie oferuje.

Już teraz możemy powiedzieć, że LG C4, tak jak praktycznie każdy telewizor OLED producenta, jest wybitnie dobry w kontekście współpracy z konsolą oraz PC-tem. Dzięki implementacji czterech portów HDMI 2.1 o pełnej przepustowości na poziomie 48 Gbps, producent zaimplementował wszystkie funkcje poprawiające komfort z rozgrywki, wśród których znajdziemy takie jak jednoczesna obsługa technologii FreeSync oraz G-Sync. Dzięki takiemu tandemowi gracze posiadający kartę graficzną od AMD czy nVidia mogą brać w ciemno C4. To, co jednak najbardziej powinno cieszyć graczy wymagających najwyższej możliwej jakości, to jednoczesna implementacja HDR Dolby Vision oraz trybu HGIG. Ten pierwszy jest o tyle istotny, że działa z niezwykle niskim input lagiem w każdym z nastawów.

Standardem w telewizorach koreańskiego producenta jest również implementacja GameBar pozwalającego na szybką zmianę ustawień w "locie", bez konieczności wychodzenia z rozgrywki. Pozwala on także na dostosowanie obrazu dla osób z niepełnosprawnością wzrokową, co jest niezwykle miłym akcentem. Równie istotną informacją jest to, że po włączeniu technologii VRR nie doświadczymy spadku kontrastu. Zasługą jest oczywiście budowa matrycy i brak konwencjonalnego podświetlenia. Normą jest jednak to, że odcienie szarości będą delikatnie migotać, aczkolwiek jest to cecha charakterystyczna dla tej funkcji niezależnie od producenta i telewizora.

Podsumowując: LG C4, tak samo jak wszystkie OLED-y producenta wyposażone w matrycę o wysokim odświeżaniu i złącza HDMI 2.1, tworzy z konsolą harmonijną całość. W praktyce jest to telewizor kompletny, i jeśli oczekujemy najwyższej możliwej sprawności w grach, C4 będzie idealnym wyborem.

Jeśli ktoś szuka telewizora do grania, Philips OLED770 to kandydat, którego trudno zignorować. Sam fakt, że mamy tu OLED-a, daje świetny punkt wyjścia – idealna czerń i nieskończony kontrast sprawiają, że wieczorne sesje w klimatycznych grach wyglądają jak żywcem wyjęte z kina. Do tego dochodzi system Ambilight, czyli LED-y na plecach telewizora, które rozszerzają obraz na ścianę za ekranem. Efekt jest taki, że nawet zwykłe granie w FIFĘ potrafi wyglądać jak małe widowisko, a w horrorach atmosfera staje się naprawdę gęsta. Od strony technicznej też jest nieźle. Philips OLED770 obsługuje zmienną częstotliwość odświeżania (VRR) w zakresie do 120 Hz, działa tryb automatyczny dla gracza (ALLM), a jeśli ktoś korzysta z Xboxa Series X, to może liczyć również na wsparcie Dolby Vision w grach. Trzeba tylko wiedzieć, że w tym trybie input lag jest odrobinę wyższy niż standardowo, choć nadal na poziomie akceptowalnym. Na deser dostajemy jeszcze panel „Game Bar”, czyli specjalny pasek narzędzi dla gracza. Nie jest to najwygodniej zaprojektowane rozwiązanie, ale pozwala podejrzeć kluczowe parametry bez wychodzenia z gry. W sumie daje to obraz telewizora, który z jednej strony ma wszystkie najważniejsze funkcje gamingowe, a z drugiej potrafi dodać coś unikalnego – Ambilighta. I to właśnie ten miks techniki i efektu wizualnego sprawia, że OLED770 wyrasta na jeden z lepszych ekranów do grania w domowych warunkach.