LG OLED C5 vs Sony Bravia 8 II

LG C5 w końcu robi to, na co czekaliśmy od lat w serii C – przekracza 1000 nitów jasności! To spora zmiana względem poprzednich modeli z serii, a zarazem bardzo ważna – bo właśnie wokół takiej luminancji tworzy się dziś większość treści HDR na platformach streamingowych. Obraz w końcu ma odpowiedni „blask”, a detale w światłach wyglądają tak, jak powinny nawet bez użycia dynamicznych metadanych. Są jednak sceny, w których C5 jak więkoszość telewizorów OLED ma pewne problemy. Szczególnie gdy ekran musi rozświetlić się w całości. W naszych sekwencjach testowych, jak jasna plansza z filmu The Meg, jasność wyraźnie spada. Nie zrozumnie nas źle, wynik ten nie jest zły, to bardziej przypomnienie, że technologia OLED ma nadal swoje ograniczenia. Z roku na rok coraz mniejsze, ale nadal.

Natomiast, co z kolorami? Są bardzo dobre. Choć C5 nie dorównuje OLED-om z matrycami QD-OLED czy Tandem RGB, to pokrycie palety DCI-P3 na poziomie 97% czy 73% BT.2020 zadowoli nawet bardziej wymagających widzów. Kolory są nasycone, naturalne i bardzo spójne w materiałach HDR.

Dzięki nowemu panelowi QD-OLED, Sony Bravia 8 II potrafi osiągnąć astronomicznie wysoką jasność na poziomie około 2000 nitów, co przekłada się na niemal referencyjną jakość w filmach i serialach nagranych w formacie HDR. W materiałach testowych takich jak Życie Pi czy Sicario 2 efekt jest wręcz zachwycający – detale w jasnych partiach obrazu pozostają doskonale widoczne, a sceny nocne urzekają głębią i kontrastem. Nie jest jednak idealnie. W porównaniu z najgroźniejszymi konkurentami Bravia 8 II notuje wyraźny spadek jasności przy pełnoekranowych, bardzo jasnych planszach. Jeśli zestawić maksymalną luminancję punktową z jasnością 100% bieli w trybie HDR, Bravia 8 II wypada nawet dwu lub trzykrotnie ciemniej od modeli LG G5 czy Samsung S95F. W scenie z filmu The Meg było to szczególnie wyraźne – ekran stawał się zauważalnie ciemniejszy niż w telewizorach konkurencji. Mimo tego mankamentu rezultaty Bravii 8 II nadal plasują ją w ścisłej czołówce rynku. Na pochwałę zasługuje absolutnie topowe pokrycie palet barwnych – DCI-P3 na poziomie niemal 100%, a BT.2020 bliskie 90%. To parametry, które pozwalają w pełni wydobyć potencjał treści HDR i zapewnić wrażenia rodem z sali kinowej w domowym zaciszu.

LG C5, podobnie jak inne testowane przez nas telewizory, został sprawdzony w najlepszym możliwym trybie fabrycznym – a tym pozostaje Filmmaker Mode. I tu mamy dobre wieści: w materiałach SDR LG po raz kolejny wykonało kawał solidnej pracy. Balans bieli oraz odwzorowanie kolorów już po wyjęciu z pudełka są na bardzo wysokim poziomie. Większość błędów – zarówno w balansie, jak i w teście kolorów (Colour Checker) – nie przekraczała wartości ΔE 3, czyli progu, powyżej którego różnice stają się widoczne gołym okiem. Takie ustawienia fabryczne chciałoby się widzieć w znacznie większej liczbie telewizorów!

Sytuacja wygląda jednak inaczej w przypadku treści HDR, czyli tych, dla których seria C została tak naprawdę stworzona. Tu C5 wypada już słabiej. Zbyt duży udział koloru niebieskiego w balansie bieli powoduje, że obraz sprawia wrażenie wyraźnie ochłodzonego – co wpływa choćby na nienaturalnie blade odcienie skóry czy nieco przesuniętą tonację całej sceny. Na szczęście LG udostępnia bardzo precyzyjne narzędzia do kalibracji, a my – jak zawsze – z nich skorzystaliśmy.

Prosto z pudełka Bravia 8 II wypada naprawdę dobrze. W najlepszym trybie IMAX® Enhanced telewizor potrafi oddać kolory w sposób przyjemny i naturalny, choć „dobrze” nie oznacza tutaj „najlepiej w klasie”. Balans bieli zdecydowanie wymaga korekty – kolory skóry mają tendencję do wchodzenia w lekko różowo/chłodnawe tony, zarówno w materiałach SDR, jak i HDR. Zauważyliśmy też, że charakterystyka krzywej EOTF zdradza pewną skłonność do rozjaśniania najciemniejszych partii obrazu. Prawdopodobnie wynika to z chęci producenta, by wyeksponować jak najwięcej detali nawet w głębokich cieniach. Czy to dobre podejście? Trudno jednoznacznie stwierdzić, ale wiemy jedno – nie jest to rozwiązanie idealne.

Musimy uczciwie przyznać – w przypadku LG C5 naprawdę niewiele trzeba było, by uzyskać obraz niemal idealny. Po przeprowadzeniu kalibracji udało się osiągnąć zgodność z ekranami referencyjnymi na poziomie, który robi wrażenie nawet na tle znacznie droższych modeli. Obraz po naszej korekcie prezentuje się dokładnie tak, jak chcieliby tego twórcy filmów i seriali – bez przekłamań kolorystycznych z naturalną głębią i subtelną plastyką. LG w tym roku wykonało świetną robotę, jeśli chodzi o fabryczne ustawienia i potencjał do kalibracji. Chapeau bas!

Po kalibracji udało się przede wszystkim zlikwidować nadmierne ochłodzenie obrazu spowodowane zbyt mocnym podbiciem koloru niebieskiego. Czerwienie stały się głębsze, a odcienie skóry nabrały naturalnego, zdrowego wyglądu. Aktorzy, którzy wcześniej sprawiali wrażenie „oziębłych”, teraz wyglądają na ekranie znacznie żywiej i bardziej przekonująco. Nie zmieniło się jednak jedno – analiza krzywej EOTF nadal pokazuje, że Bravia 8 II ma tendencję do rozjaśniania najciemniejszych partii obrazu. Trudno stwierdzić, czy to celowy zabieg producenta, czy efekt konstrukcji panelu i oprogramowania. W praktyce oznacza to, że sceny, które twórcy chcieli pozostawić w głębokim mroku, potrafią ujawnić więcej szczegółów, niż przewidziano. Mimo tego odbiór obrazu po kalibracji jest wyraźnie lepszy – ciepłe, naturalne barwy i realistyczne odcienie skóry sprawiają, że seanse na Bravii 8 II są po prostu przyjemniejsze dla oka.

LG C5 radzi sobie z materiałami niższej jakości naprawdę bardzo dobrze. Jednym z głównych problemów, z jakimi borykały się starsze WOLED-y, była posteryzacja – czyli niechciane „schodki” w przejściach kolorów. C5 korzysta z systemowej funkcji wygładzania tych przejść, która działa zaskakująco skutecznie. Efekt pasów zostaje niemal całkowicie wyeliminowany, a obraz zyskuje na spójności. W porównaniu do ubiegłorocznego modelu mamy wrażenie, że funkcja ta działa minimalnie słabiej – ale dobra wiadomość jest taka, że nie narusza ona struktury obrazu. Filmowe ziarno, faktury czy detale pozostają na ekranie – nic nie zostaje wygładzone na siłę.

C5 świetnie radzi sobie również z podbijaniem jakości starszych nagrań. Dzięki procesorowi α9 Gen6 (8-gen) "skalowanie do 4K" wypada naprawdę solidnie. Obraz jest czysty, szczegóły wyraźne, a jedynym drobnym mankamentem może być delikatnie widoczne ząbkowanie w niektórych krawędziach. Nie ma tu jednak problemu z overscanem – obraz nie jest sztucznie przycinany ani przesuwany, co jest sporym plusem i nadal nie jest oczywistością.

Upscaling i obróbka cyfrowa obrazu to prawdziwy popis możliwości Bravii 8 II. Sony od lat uchodzi za mistrza w tej dziedzinie i tutaj tylko potwierdza swoją reputację. Autorski procesor XR potrafi wydobyć z materiałów o niższej rozdzielczości niemal maksimum – czy to telewizja, czy stary film z DVD, obraz wygląda wyraźniej, z większą ilością detali i lepszą głębią. Jasne, jeśli wpuścimy do niego materiał wyjątkowo słabej jakości (jak nasze archiwalne zdjęcie z Modelką), cudów nie będzie, ale w codziennym oglądaniu trudno się tu do czegoś przyczepić.

Świetnie spisuje się też funkcja łagodnej gradacji. W ustawieniu „Średnia” skutecznie wygładza przejścia tonalne, likwidując paski na kolorowych i szarych gradientach, a jednocześnie nie niszczy ziarna filmowego ani drobnych szczegółów obrazu. To właśnie ta równowaga między delikatnością a skutecznością sprawia, że telewizory Sony wciąż pozostają jednymi z najlepszych na rynku w tej kategorii.

LG C5 został wyposażony w matrycę 144 Hz, a to w połączeniu z praktycznie zerowym czasem reakcji pikseli OLED-a sprawia, że mamy do czynienia z jednym z najlepszych ekranów do oglądania dynamicznych treści. Nieważne, czy chodzi o sport, szybkie gry czy po prostu akcję – obraz jest ostry jak brzytwa.

A co z filmami w 24 klatkach? LG też o tym pomyślało. Wbudowany upłynniacz "TruMotion" pozwala dostosować obraz pod własne preferencje. Suwak „de-judder” pozwala zwiększyć płynność w filmach, a „de-blur” delikatnie redukuje smużenie – choć uczciwie mówiąc, i tak jest ono tutaj niemal niewidoczne.

Płynność ruchu to w przypadku Bravii 8 II praktycznie temat zamknięty. OLED z odświeżaniem 120 Hz daje naturalnie bardzo czysty, wyraźny obraz w dynamicznych scenach, więc trudno tu na cokolwiek narzekać. Na szczególną pochwałę zasługują jednak jedne z najlepszych systemów upłynniaczy na rynku. Pozwalają one precyzyjnie dostosować płynność filmów do własnych preferencji – od delikatnego wygładzenia po niemal „teatralny” efekt – bez ryzyka sztucznych skoków, rwania obrazu czy irytujących artefaktów. To jedna z tych funkcji, które doceni się zarówno przy seansach filmowych, jak i podczas oglądania sportu.

LG C5 to telewizor stworzony z myślą o graczach – i nie ma w tym ani grama przesady. Trudno się tu do czegokolwiek przyczepić. Mamy odświeżanie 144 Hz, pełne wsparcie dla VRR, ALLM i aż cztery porty HDMI 2.1 o pełnej przepustowości 48 Gb/s. Dla osób, które mają w jednym pomieszczeniu Xboxa, PS5, Nintendo i jeszcze gamingowego peceta – żadnych ograniczeń, wszystko można podłączyć bez kombinowania.

Konfiguracja HDR pod gry również nie sprawia problemów. Telewizor poprawnie obsługuje tryb HGiG, który pozwala uzyskać obraz zgodny z intencją twórców. Dla chętnych jest też Dolby Vision w wersji Gaming, choć MY nadal rekomendujemy HGiG jako najbardziej przewidywalny i „czysty” wariant HDRu w grach.

Na pokładzie nie zabrakło też Game Bara, czyli „centrum dowodzenia” dla gracza. Wszystko, co najważniejsze, od ustawień VRR, przez tryby obrazu, po informacje o liczbie klatek – mamy pod ręką. Interfejs jest prosty, czytelny. Może i wygląda jak z kosmicznego symulatora, ale spełnia swoją rolę i po prostu działa; tak, jak powinien.

C5 to naprawdę kompletny zestaw dla każdego gracza.

Sony naprawdę odrobiło lekcję z poprzednich lat i w Bravii 8 II przygotowało pakiet funkcji dla graczy, który trudno skwitować inaczej niż „prawie ideał”. Mamy tutaj wszystko, czego oczekuje się w sprzęcie tej klasy – VRR, ALLM, tryb Dolby Vision Gaming, HGiG, a nawet wygodny Game Bar, który pozwala szybko podejrzeć parametry i zmienić ustawienia bez wychodzenia z gry. Na plus trzeba zaliczyć też to, jak płynnie i bezproblemowo te funkcje działają – żadnych opóźnień, żadnych dziwnych przycięć. Po prostu włączacie grę i wszystko wygląda tak, jak powinno. Niestety, nie obyło się bez kilku „ale”. Producent wciąż daje nam tylko dwa porty HDMI o pełnej przepustowości, więc jeśli ktoś ma konsolę, PC i jeszcze inne urządzenie np. Sounbar pod eARC, to zaczyna się zabawa w przepinanie kabli. Dziwi też brak wsparcia dla rozdzielczości 1440p przy 120 Hz – szczególnie istotnej dla graczy Xbox. Ogólnie jednak – to jeden z tych telewizorów, które spokojnie można postawić w centrum gamingowego salonu i cieszyć się rozgrywką bez większych kompromisów.