LG UT8100 (IPS) vs Haier Q80FUX

Telewizor LG UT8100 niestety nie spełnia oczekiwań w kategorii efektu HDR. Jasność szczytowa wynosząca jedynie 300 nitów na wykresie luminacji jest znacznie poniżej wymaganej wartości, aby cieszyć się pełnią efektów HDR. W praktyce obraz bardziej przypomina jakość SDR niż prawdziwe HDR, co szczególnie uwidacznia się w wymagających scenach o dużym kontraście. Pokrycie palety barw DCI-P3 wynosi jedynie 82%, co dodatkowo ogranicza możliwości prezentowania żywych i bogatych kolorów. Zamiast imponujących wrażeń wizualnych, otrzymujemy stonowany i wyprany z dynamiki obraz. Dla osób szukających telewizora do pełnego wykorzystania treści HDR, model LG UT8100 okazuje się mocno rozczarowujący.

W porządku, przejdźmy do tematu, który tak bardzo rozgrzewa dyskusje, czyli do możliwości telewizora w trybie HDR. Od razu postawmy sprawę jasno: Haier Q80FUX z pewnością nie jest demonem jasności. Panel tego odbiornika jest w stanie wygenerować około 350 nitów w szczycie, co w dzisiejszych realiach stanowi absolutne minimum, by w ogóle można było mówić o obecności rozszerzonej dynamiki tonalnej HDR. Na plus trzeba zaliczyć, że ta moc jest przynajmniej stabilna – niezależnie od tego, jakiej planszy testowej czy sceny filmowej użyliśmy, pomiary niezmiennie oscylowały w granicach 300-350 nitów. Są to więc wyniki co najwyżej wystarczające, zdecydowanie dalekie od olśniewającego pokazu możliwości, jaki znamy z droższych konstrukcji. Na szczęście jest jeden aspekt, w którym Q80FUX nadrabia te braki i robi to z nawiązką. Mówimy przecież o telewizorze QLED (a precyzyjniej PFS LED), co oznacza, że dzięki zastosowanemu filtrowi kwantowemu na matrycy, potrafi on wygenerować naprawdę soczyste, żywe kolory. To nie są puste obietnice – pokrycie palety barw DCI-P3 sięgające niemal 95% to rezultat, który robi wrażenie i bezpośrednio przekłada się na bardzo przyjemne dla oka, nasycone kolory.

Tryb Filmmaker Mode w LG UT8100, choć teoretycznie najlepszy do oglądania filmów, ma spore błędy. Największym problemem jest balans bieli – spadki w kolorze niebieskim powodują wyraźne zażółcenie obrazu, widoczne zarówno w treściach HD, jak i 4K. Te błędy potwierdzają wyniki pomiarów w testcie Colour Checker, które wskazują na znaczące odchylenia w odwzorowaniu barw.

Jeśli chodzi o charakterystykę jasności, zarówno treści HD, jak i 4K cechują się dużym podbiciem tonalności. Krzywa gamma w obu przypadkach pozostaje znacznie poniżej wartości referencyjnej 2.4, co prowadzi do przesadnego rozjaśnienia ciemniejszych elementów obrazu. Podobny problem widoczny jest w krzywej EOTF – w przypadku treści 4K telewizor ma trudności z właściwym zarządzaniem jasnością, co przekłada się na problemy z rozjaśnianiem ekranu. To sprawia, że fabryczne ustawienia tego modelu wymagają znaczącej korekty, aby osiągnąć lepszą jakość obrazu.

Fabryczne ustawienia trybu filmowego rzadko kiedy są idealne, ale w przypadku Q80FUX mieliśmy do czynienia z widoczną nierównowagą. W treściach SDR obraz był zdecydowanie zbyt mocno ocieplony, co wynikało z nadmiernej ilości czerwieni w balansie bieli, nadającej całości lekko sepii. Jakby na przekór, w materiałach HDR telewizor wpadał w drugą skrajność – nadmiar koloru niebieskiego powodował nienaturalny, oziębły w odbiorze efekt. To jednak nie kapryśny balans bieli był największym problemem tego telewizora. Prawdziwy winowajca, odpowiedzialny za opisywane wcześniej kłopoty, ukrywał się głębiej. Okazało się, że Q80FUX ma kompletnie źle zestrojone wartości gamma oraz, co kluczowe dla HDR, fatalnie poprowadzoną krzywą EOTF. To właśnie te błędne ustawienia fabryczne powodowały notoryczne przepalanie najjaśniejszych fragmentów obrazu, nakładając na nie ów charakterystyczny, mleczny filtr. Znaleźliśmy więc źródło problemu. Taki stan rzeczy prowadził do ogólnych, dużych błędów kolorystycznych, które były łatwe do wychwycenia nawet dla niewprawnego oka. Jak każdy testowany przez nas telewizor, postanowiliśmy i ten model skalibrować, a rezultaty tych zabiegów znajdziecie w kolejnym akapicie.

Po kalibracji trybu Filmmaker Mode gamma została wyrównana do praktycznie idealnych, referencyjnych wartości, co znacząco poprawiło ogólną charakterystykę tonalności w treściach HD. Treści 4K HDR również prezentują się lepiej, choć nadal widoczne są pewne problemy na końcowych odcinkach wykresu, gdzie krzywa odbiega od ideału. Gorzej wypada krzywa EOTF, ponieważ telewizor ma trudności z utrzymaniem odpowiednich wartości jasności. W efekcie obraz w niektórych scenach może być zbyt mocno rozjaśniony lub lekko przygaszony, co wynika z samej konstrukcji urządzenia. Mimo to kalibracja przyniosła znaczną poprawę, szczególnie w przypadku treści HD, gdzie balans tonalny i odwzorowanie barw są teraz na znacznie wyższym poziomie.

Wyniki naszych zabiegów kalibracyjnych musimy, niestety, uznać za dwojakie. Ogólnie rzecz biorąc, obraz jest bezdyskusyjnie lepszy niż przed korektami, jednak największym wygranym tego procesu okazały się treści SDR. To właśnie tam, po wyprowadzeniu na prostą wykresów gammy oraz balansu bieli, uzyskaliśmy rezultaty, które można śmiało nazwać bardzo dobrymi. Po ustawieniu, Q80FUX w standardowej dynamice naprawdę błyszczy, pokazując jedynie delikatne błędy w najtrudniejszych do oddania odcieniach skóry. Niestety, najsłabszym ogniwem wciąż pozostają treści HDR. I tu pojawia się paradoks: mimo że udało nam się skalibrować balans bieli niemal do perfekcji, to ogólne błędy kolorystyczne nadal pozostają na dość dużym poziomie. Przyczyną jest fakt, że telewizor wciąż "po swojemu" interpretuje statyczne metadane HDR10, uparcie forsując ów nieszczęsny efekt przepalenia obrazu, co nieuchronnie prowadzi do dużych przekłamań. Choć z sukcesem wyeliminowaliśmy fabryczny nadmiar koloru niebieskiego, to właśnie przez tę ingerencję elektroniki, ekran nadal potrafi wpadać w nieco zbyt oziębłe tonacje. Ten telewizor tak po prostu ma.

Płynność przejść tonalnych również jest poprawna, choć efekt zależy od ustawień. Aktualizacja poprawiła działanie funkcji płynnej gradacji, wygładzając przejścia lepiej niż wcześniej, ale wprowadziła drobne problemy z utratą detali, np. na teksturach.

Skalowanie obrazu w LG UT8100 wypada bardzo dobrze. Obraz prezentuje się przyzwoicie, bez większych problemów z ząbkowaniem krawędzi. Detale są zachowane na zadowalającym poziomie, co sprawia, że materiały o niższej rozdzielczości wyglądają na tym telewizorze naprawdę solidnie. Dzięki temu użytkownicy mogą cieszyć się oglądaniem starszych treści bez wyraźnych mankamentów w jakości.

Jeśli jest jeden obszar, w którym Haier ewidentnie pokazuje, że ma jeszcze sporo do nadrobienia względem rynkowej czołówki, to jest nim cyfrowa obróbka obrazu. Sam upscaling, cóż... jest po prostu w porządku. I właściwie tyle można o nim powiedzieć. Robi, co do niego należy: dba, by sygnał o niższej rozdzielczości nie straszył na ekranie surową pikselozą i nie wyglądał jak powiększony na siłę znaczek pocztowy. Daleko mu jednak do finezji i "inteligentnego" wyostrzania, jakie przez lata wypracowali bardziej doświadczeni gracze na tym rynku. Największą bolączką oprogramowania Q80FUX jest jednak niemal całkowity brak dodatkowych funkcji "czyszczących" i wygładzających obraz. Odbiornik nie oferuje żadnych mechanizmów redukcji szumów czy poprawy gradientów. Oznacza to, że w starszych lub mocniej skompresowanych materiałach musimy po prostu pogodzić się z tym, że wszelkie niedoskonałości przejść tonalnych czy łączenia barw, o których wspominaliśmy wcześniej, będą nam nieustannie towarzyszyć podczas seansu.

LG UT8100, wyposażony w matrycę 60 Hz, sprawdzi się przede wszystkim u osób oglądających filmy. Telewizor oferuje system TruMotion z regulacją efektu de-judder, która pozwala dostosować płynność obrazu – od bardziej klatkowego po wyjątkowo gładki, przypominający efekt opery mydlanej, w zależności od preferencji użytkownika.

Kwestia płynności ruchu i smużenia jest w dużej mierze z góry przesądzona przez zastosowanie 60-hercowej matrycy, co naturalnie sprawia, że trudno polecić ten odbiornik entuzjastom bardzo dynamicznych treści. Na szczęście w Q80FUX znajdziemy kilka opcji (choć, jak się za chwilę okaże, tak naprawdę tylko jedną), które mają poprawić wrażenia w starszych produkcjach filmowych. Dostępny jest suwak "De-Judder", który faktycznie odpowiada za płynność obrazu i pozwala nam dostosować go do własnych preferencji: od surowego, kinowego klatkażu, aż po bardziej teatralną, wygładzoną prezentację. Prawdziwe zaskoczenie czeka nas jednak tuż obok w menu. Znajduje się tam również drugi suwak, dedykowany rzekomo usuwaniu rozmycia – jest to funkcja, którą zazwyczaj spotykamy w panelach 120Hz, aby walczyć ze smużeniem w sporcie. Tak jak się jednak spodziewaliśmy, przywołując wspomnienia z testów modelu K85F, tak i tutaj ów suwak jest jedynie atrapą. Jego przesuwanie nie wnosi do obrazu absolutnie nic i wygląda to po prostu na niedopatrzenie inżynierów produktu, którzy zostawili w oprogramowaniu opcję niedziałającą z tym typem matrycy.

LG UT8100 oferuje podstawowe funkcje dla graczy, takie jak ALLM oraz Game Bar, który ułatwia dostęp do ustawień. Telewizor wspiera również HGiG, co poprawia jakość obrazu w grach HDR. Niestety, brak wsparcia dla Dolby Vision i VRR ogranicza możliwości urządzenia, podobnie jak matryca 60 Hz, która wyklucza obsługę rozdzielczości 120 Hz. Model ten sprawdzi się raczej w mniej wymagających zastosowaniach gamingowych.

Wkraczając na terytorium gier, Haier Q80FUX okazuje się być całkiem niezłym kompanem dla "niedzielnego gracza". Na pokładzie znajdziemy bowiem tak pożądane dziś funkcje jak VRR (zmienna częstotliwość odświeżania) oraz ALLM (automatyczny tryb niskiego opóźnienia). Największą niespodzianką jest jednak co innego. Mimo że nie mamy tu do czynienia z panelem 4K@120Hz, telewizor potrafi przyjąć i wyświetlić sygnał 120Hz w niższej rozdzielczości (Full HD). To bardzo przydatna funkcja, pozwalająca świadomie przełączyć konsolę w tryb niższej rozdzielczości, aby w zamian uzyskać znacznie wyższą płynność, co w świecie gier jest kompromisem jak najbardziej akceptowalnym.

Na brak dodatków w stylu paska "Game Bar" nie będziemy specjalnie narzekać, bo to tylko miły dodatek. Najbardziej niepokojące rzeczy dzieją się, gdy wkraczamy do świata HDR w grach. Ze względu na to, że telewizor nieustannie "po swojemu" adaptuje sygnał, ustawienie jasności w konsoli wedle standardu HGIG jest niemal niemożliwe do wykonania zgodnie z instrukcją. Co gorsza, w trybie Dolby Vision dla gier, opóźnienie (input lag) rośnie do poziomu około 50 ms, co jest wartością na tyle wysoką, że w zasadzie czyni ten tryb nieużywalnym. Generalnie jednak i tak nie zalecalibyśmy grania na tym telewizorze w trybie HDR, więc nie są to aż tak poważne braki. Najbardziej cieszy obecność 120Hz w Full HD, co sprawia, że można Q80FUX nazwać całkiem fajnym telewizorem dla niecodziennego gracza.