Samsung QN900F vs Sony Bravia 8 II

QN900F to naprawdę jasny telewizor – potrafi wygenerować prawie 2000 nitów, a to wartość, która dla większości modeli dostępnych na rynku pozostaje nieosiągalna. Ale sama możliwość osiągnięcia takiej jasności to nie wszystko – liczy się jeszcze to, czy telewizor potrafi z niej dobrze korzystać. I tu nie zawsze jest idealnie. Nasze testy na filmowych planszach pokazały, że w scenach takich jak te z Życie Pi czy The Meg QN900F potrafi naprawdę błysnąć – dosłownie i w przenośni. W takich momentach jego największa zaleta, czyli jasność, robi ogromne wrażenie. Jednak w bardziej wymagających scenach zaczynają się schody – podobnie jak przy ocenie kontrastu. Kiedy na ekranie pojawiają się mniejsze, jasne elementy, telewizor często ma problem z decyzją: czy je uwypuklić kosztem czerni, czy może zachować głęboką czerń, ale stonować jasność. Efektem tego są sytuacje, gdzie np. w filmie Sicario 2 jasność spadła do zaledwie 200 nitów, przez co detale były ledwo widoczne. Algorytmy wygaszania mogłyby być zdecydowanie lepsze, jak na telewizor tej klasy.

Dzięki nowemu panelowi QD-OLED, Sony Bravia 8 II potrafi osiągnąć astronomicznie wysoką jasność na poziomie około 2000 nitów, co przekłada się na niemal referencyjną jakość w filmach i serialach nagranych w formacie HDR. W materiałach testowych takich jak Życie Pi czy Sicario 2 efekt jest wręcz zachwycający – detale w jasnych partiach obrazu pozostają doskonale widoczne, a sceny nocne urzekają głębią i kontrastem. Nie jest jednak idealnie. W porównaniu z najgroźniejszymi konkurentami Bravia 8 II notuje wyraźny spadek jasności przy pełnoekranowych, bardzo jasnych planszach. Jeśli zestawić maksymalną luminancję punktową z jasnością 100% bieli w trybie HDR, Bravia 8 II wypada nawet dwu lub trzykrotnie ciemniej od modeli LG G5 czy Samsung S95F. W scenie z filmu The Meg było to szczególnie wyraźne – ekran stawał się zauważalnie ciemniejszy niż w telewizorach konkurencji. Mimo tego mankamentu rezultaty Bravii 8 II nadal plasują ją w ścisłej czołówce rynku. Na pochwałę zasługuje absolutnie topowe pokrycie palet barwnych – DCI-P3 na poziomie niemal 100%, a BT.2020 bliskie 90%. To parametry, które pozwalają w pełni wydobyć potencjał treści HDR i zapewnić wrażenia rodem z sali kinowej w domowym zaciszu.

Testując QN900F w trybie Filmmaker, szybko dało się zauważyć charakterystyczne cechy obrazu mimo tego, że jest to tryb stworzony z myślą aby oddać wizję reżysera. Balans bieli nie był idealny – telewizor miał wyraźne ubytki w kolorze niebieskim. To sprawiało, że cała scena nabierała cieplejszego tonu, jakby ktoś nałożył na obraz delikatny filtr w odcieniach żółci i pomarańczu. W filmach, gdzie dominują jasne ujęcia – na przykład sceny w śniegu czy przy mocnym świetle dziennym – dawało to wrażenie lekkiego ocieplenia, które nie zawsze oddaje zamysł reżysera. Drugim zauważalnym elementem było zarządzanie jasnością. QN900F potrafił czasami rozjaśnić obraz bardziej, niż było to potrzebne. Wyglądało to tak, jakby ekspozycja została nieco „podciągnięta”, przez co scena traciła na naturalności. Cienie bywały zbyt płytkie, a kontrast delikatnie osłabiony. Nie są to błędy dyskwalifikujące, ale jak na telewizor z tej półki cenowej widać, że tryb Filmmaker nie został dopracowany w stu procentach. Szczególnie widać to wtedy, gdy zestawimy jego obraz z tym co było widać po kalibracji ekranu.

Prosto z pudełka Bravia 8 II wypada naprawdę dobrze. W najlepszym trybie IMAX® Enhanced telewizor potrafi oddać kolory w sposób przyjemny i naturalny, choć „dobrze” nie oznacza tutaj „najlepiej w klasie”. Balans bieli zdecydowanie wymaga korekty – kolory skóry mają tendencję do wchodzenia w lekko różowo/chłodnawe tony, zarówno w materiałach SDR, jak i HDR. Zauważyliśmy też, że charakterystyka krzywej EOTF zdradza pewną skłonność do rozjaśniania najciemniejszych partii obrazu. Prawdopodobnie wynika to z chęci producenta, by wyeksponować jak najwięcej detali nawet w głębokich cieniach. Czy to dobre podejście? Trudno jednoznacznie stwierdzić, ale wiemy jedno – nie jest to rozwiązanie idealne.

Po kalibracji udało nam się zniwelować błędy w balansie bieli i wyrównać je do poziomu, który można uznać za akceptowalny. Nie jest idealnie, ale zdecydowanie lepiej niż na ustawieniach fabrycznych. Większość błędów kolorystycznych mieści się teraz w granicy deltaE 2–3, więc w praktyce nie powinny rzucać się w oczy podczas codziennego oglądania. Największą poprawę widać jednak w tym, jak telewizor zarządza jasnością w treściach SDR. Cienie i detale nie są już spłaszczone, przez co obraz zyskał głębię i naturalność. Jeśli chodzi o materiały 4K HDR – kolory same w sobie przestały być problemem, ale nadal można zauważyć pewne niedoskonałości technologii Mini-LED. QN900F ma tendencję do zbyt mocnego przygaszania najmniejszych, jasnych elementów, co sprawia, że czasem mogą one zniknąć z pola widzenia. Trzeba jednak dodać, że jest to o wiele lepsze rozwiązanie niż podbijanie całego ekranu, które psułoby kontrast. To raczej cecha tej technologii niż typowa wada, ale warto mieć ją na uwadze. Efekty kalibracji są naprawdę bardzo dobre.

Po kalibracji udało się przede wszystkim zlikwidować nadmierne ochłodzenie obrazu spowodowane zbyt mocnym podbiciem koloru niebieskiego. Czerwienie stały się głębsze, a odcienie skóry nabrały naturalnego, zdrowego wyglądu. Aktorzy, którzy wcześniej sprawiali wrażenie „oziębłych”, teraz wyglądają na ekranie znacznie żywiej i bardziej przekonująco. Nie zmieniło się jednak jedno – analiza krzywej EOTF nadal pokazuje, że Bravia 8 II ma tendencję do rozjaśniania najciemniejszych partii obrazu. Trudno stwierdzić, czy to celowy zabieg producenta, czy efekt konstrukcji panelu i oprogramowania. W praktyce oznacza to, że sceny, które twórcy chcieli pozostawić w głębokim mroku, potrafią ujawnić więcej szczegółów, niż przewidziano. Mimo tego odbiór obrazu po kalibracji jest wyraźnie lepszy – ciepłe, naturalne barwy i realistyczne odcienie skóry sprawiają, że seanse na Bravii 8 II są po prostu przyjemniejsze dla oka.

Jeśli chcielibyśmy pozbyć się niepłynnych przejść tonalnych, które potrafią irytować np. podczas oglądania YouTube’a, możemy skorzystać z funkcji o nazwie redukcja szumu. Działa ona naprawdę skutecznie – usuwa problemy z łączeniem kolorów kiedy ustawimy ją na poziom Standardowy. Jak w większości telewizorów Samsunga, wiąże się to jednak z kompromisami. Choć nie zauważyliśmy, by funkcja ta mocno wpływała na strukturę przedmiotów w obrazie, to niestety dość agresywnie reaguje na ziarno filmowe. Większości osób taki efekt się spodoba – szumy zostają po prostu usunięte – ale jeżeli ktoś szuka obrazu możliwie najbliższego referencyjnym ustawieniom, wtedy zdecydowanie zalecamy wyłączyć tę opcję.

Jeśli chodzi o skalowanie, czyli radzenie sobie z treściami bardzo niskiej jakości, QN900F wypada naprawdę dobrze. Na testowej planszy z modelką obraz wyglądał czytelnie, z jedynie delikatnym ząbkowaniem, które nie powinno przeszkadzać większości widzów. Trzeba jednak wspomnieć o jednym problemie – telewizor miewa kłopoty z tzw. overscanem, przez co starsze treści mogą być lekko przycięte. Może się to objawiać np. znikającymi napisami na dole ekranu.

Upscaling i obróbka cyfrowa obrazu to prawdziwy popis możliwości Bravii 8 II. Sony od lat uchodzi za mistrza w tej dziedzinie i tutaj tylko potwierdza swoją reputację. Autorski procesor XR potrafi wydobyć z materiałów o niższej rozdzielczości niemal maksimum – czy to telewizja, czy stary film z DVD, obraz wygląda wyraźniej, z większą ilością detali i lepszą głębią. Jasne, jeśli wpuścimy do niego materiał wyjątkowo słabej jakości (jak nasze archiwalne zdjęcie z Modelką), cudów nie będzie, ale w codziennym oglądaniu trudno się tu do czegoś przyczepić.

Świetnie spisuje się też funkcja łagodnej gradacji. W ustawieniu „Średnia” skutecznie wygładza przejścia tonalne, likwidując paski na kolorowych i szarych gradientach, a jednocześnie nie niszczy ziarna filmowego ani drobnych szczegółów obrazu. To właśnie ta równowaga między delikatnością a skutecznością sprawia, że telewizory Sony wciąż pozostają jednymi z najlepszych na rynku w tej kategorii.

Tutaj naprawdę nie ma się do czego przyczepić – QN900F wygląda bardzo dobrze, jeśli chodzi o ruch. Dzięki matrycy 165 Hz w 4K można śmiało powiedzieć, że ten telewizor nadaje się zarówno do oglądania sportu, jak i do grania. Kluczową rolę odgrywa tutaj upłynniacz ruchu. Działa rewelacyjnie – nie tylko przy transmisjach sportowych, gdzie potrafi zniwelować smużenie i drgania obrazu, ale też w grach, gdzie animacja staje się wyraźniejsza i bardziej płynna. No i oczywiście, jeśli ktoś lubi eksperymentować przy filmach – też ma taką możliwość. W niższych ustawieniach widać lekką ziarnistość i charakter filmowy, w wyższych wchodzi już efekt opery mydlanej. Czyli każdy może dobrać obraz pod swoje preferencje, a telewizor ma na to zapas mocy.

Płynność ruchu to w przypadku Bravii 8 II praktycznie temat zamknięty. OLED z odświeżaniem 120 Hz daje naturalnie bardzo czysty, wyraźny obraz w dynamicznych scenach, więc trudno tu na cokolwiek narzekać. Na szczególną pochwałę zasługują jednak jedne z najlepszych systemów upłynniaczy na rynku. Pozwalają one precyzyjnie dostosować płynność filmów do własnych preferencji – od delikatnego wygładzenia po niemal „teatralny” efekt – bez ryzyka sztucznych skoków, rwania obrazu czy irytujących artefaktów. To jedna z tych funkcji, które doceni się zarówno przy seansach filmowych, jak i podczas oglądania sportu.

Tutaj naprawdę jest dobrze. QN900F oferuje pełen zestaw funkcji, jakich oczekiwalibyśmy od topowego telewizora do grania – mamy VRR, ALLM, Game Bar, a także aplikacje do grania w chmurze. Największym wyróżnikiem jest jednak autorski upłynniacz, który działa także w grach i – co ważne – nie dodaje zauważalnych opóźnień. To coś, czego nie znajdziemy u innych jego konkurentów.

Niestety, jest też coś niepokojącego. W tym roku Samsung najwyraźniej coś namieszał w swoich telewizorach. Podczas testu QN900F przed jego aktualizacją posiadał funkcję HGIG, która pozwalała idealnie dopasować ustawienia HDR pod konsolę. Jednak zgodnie z naszymi procedurami zawsze aktualizujemy sprzęt do najnowszej wersji – żeby dać producentowi szansę na naprawę niedociągnięć. A tutaj… wyszło odwrotnie.

Po aktualizacji funkcja HGIG zniknęła z menu, przez co poprawna konfiguracja konsoli pod HDR stała się praktycznie niemożliwa. Miał być komplet – 165Hz, cztery złącza HDMI 2.1, pełny pakiet gamingowy… a niestety wyszła mała wpadka. A szkoda.

Sony naprawdę odrobiło lekcję z poprzednich lat i w Bravii 8 II przygotowało pakiet funkcji dla graczy, który trudno skwitować inaczej niż „prawie ideał”. Mamy tutaj wszystko, czego oczekuje się w sprzęcie tej klasy – VRR, ALLM, tryb Dolby Vision Gaming, HGiG, a nawet wygodny Game Bar, który pozwala szybko podejrzeć parametry i zmienić ustawienia bez wychodzenia z gry. Na plus trzeba zaliczyć też to, jak płynnie i bezproblemowo te funkcje działają – żadnych opóźnień, żadnych dziwnych przycięć. Po prostu włączacie grę i wszystko wygląda tak, jak powinno. Niestety, nie obyło się bez kilku „ale”. Producent wciąż daje nam tylko dwa porty HDMI o pełnej przepustowości, więc jeśli ktoś ma konsolę, PC i jeszcze inne urządzenie np. Sounbar pod eARC, to zaczyna się zabawa w przepinanie kabli. Dziwi też brak wsparcia dla rozdzielczości 1440p przy 120 Hz – szczególnie istotnej dla graczy Xbox. Ogólnie jednak – to jeden z tych telewizorów, które spokojnie można postawić w centrum gamingowego salonu i cieszyć się rozgrywką bez większych kompromisów.