Sharp GP6765 vs Haier K85F

W trybie filmowym telewizor Sharp GP6765 osiąga jasność na poziomie 300 nitów, niestety, jest to dość przeciętny wynik. Taka jasność jest bliższa standardowemu obrazowi SDR niż temu, co powinno oferować pełne doświadczenie HDR. W rezultacie, telewizor nie jest w stanie oddać pełnej głębi i dynamiki obrazu, jakie można by oczekiwać od dobrego trybu HDR. Efekty wizualne, które w innych modelach są wyraziste i pełne szczegółów, tutaj mogą wydawać się przytłumione, a sceny o wysokim kontraście nie będą wyglądały tak imponująco. Jednak warto miec na uwadze fakt, że porównując ten wynik z telewizorami w tym budżecie jest to wynik przyzwoity. Pozytywną cechą jest fakt, że telewizor obsługuje szeroką paletę barw DCI-P3 na poziomie 92,5% dzięki implementacji kropek kwantowych (Quantum Dot/QLED). To całkiem przyzwoity wynik, szczególnie w tej kategorii cenowej. Dzięki temu kolory są żywe i bardziej nasycone, co z pewnością wpływa na jakość obrazu, choć nie ratuje w pełni wrażeń z HDR ze względu na ograniczoną jasność.

Przejdźmy teraz do jednego z najgorętszych tematów w świecie telewizorów, czyli jakości efektu HDR. W przypadku modelu Haier K85F musimy niestety postawić sprawę jasno: jeśli szukasz sprzętu do oglądania treści w szerokim zakresie dynamiki, powinieneś omijać ten model szerokim łukiem. Głównym problemem jest jego bardzo niska jasność szczytowa, która podczas naszych testów ledwo sięgała 250 nitów. Żeby dać wam lepsze wyobrażenie, co to oznacza – taka wartość jest w porządku do oglądania standardowych materiałów SDR, ale jest absolutnie niewystarczająca, by pokazać jakiekolwiek realne korzyści z HDR. Obraz po prostu nie ma "siły", by wygenerować jasne, efektowne rozbłyski. Wszystkie nasze pomiary i testy na specjalistycznych planszach tylko to potwierdziły. Jakby tego było mało, telewizor słabo radzi sobie również z odwzorowaniem kolorów. W tej budżetowej konstrukcji nie znajdziemy żadnych technologii poszerzających paletę barw, jak chociażby warstwy kropek kwantowych (znanej marketingowo jako "QLED"). W efekcie pokrycie palety DCI-P3, która jest kluczowa dla materiałów HDR, wynosi zaledwie około 80%. W praktyce oznacza to, że obraz będzie nie tylko ciemny, ale też pozbawiony żywych, nasyconych kolorów, które chciał nam pokazać reżyser.

Sharp GP6765 został uruchomiony w trybie filmowym, który jest najlepszym ustawieniem, jeśli chodzi o odwzorowanie barw. Niestety, mimo to, jakość nadal jest daleka od ideału. Zaczynając od balansu bieli, w trybie SDR wykres pokazuje znaczące wzrosty w przypadku koloru czerwonego. Taki efekt może sprawić, że obraz będzie wyglądał nieco zażółcony, prowadząc do zniekształcenia naturalnych odcieni skóry. W rezultacie, widzowie mogą zauważyć, że niektóre sceny wydają się być nienaturalne, a kolory tracą na swojej autentyczności. W trybie HDR sytuacja zmienia się diametralnie – dominującym kolorem staje się niebieski. Tak silne przesunięcie w kierunku koloru niebieskiego również negatywnie wpływa na równowagę kolorystyczną obrazu, co może prowadzić do utraty detali w chłodnych tonach. Widzowie mogą odczuwać wrażenie, że obraz jest nieco zimny i pozbawiony równowagi, co dodatkowo podkreśla fakt, że telewizor nie osiąga optymalnego odwzorowania barw. Testy przeprowadzone za pomocą narzędzia Colour Checker potwierdzają te przesunięcia w kilkunastu testowanych próbkach.

Jeśli chodzi o kontrast, w trybie HD gama pokazuje duży skok na początku wykresu, ale potem pozostaje blisko linii referencyjnej na poziomie 2,4. To oznacza, że w większości scen telewizor jest w stanie oddać zadowalający poziom kontrastu. Dla widza oznacza to lepszą percepcję detali w cieniach oraz większą głębię obrazu, co wpływa na jego ogólne wrażenia z oglądania filmów i programów telewizyjnych. Natomiast w trybie HDR, krzywa EOTF wykazuje duże wahania zarówno na początku, jak i na końcu wykresu. Tego typu fluktuacje mogą prowadzić do niespójności w odwzorowaniu szczegółów w jasnych i ciemnych obszarach obrazu. Dla widza oznacza to, że w scenach z intensywnym światłem, takich jak eksplozje czy dynamiczne akcje, mogą zniknąć istotne detale, a obraz może wydawać się nieostry. Z kolei w ciemniejszych partiach obrazu brak wyraźnych różnic w odcieniach może sprawić, że szczegóły zlewają się w jednolitą plamę, co znacząco obniża jakość oglądania. Choć tryb filmowy oferuje najlepsze ustawienia fabryczne w GP6765, zarówno w kontekście odwzorowania kolorów, jak i kontrastu to występują w nim istotne problemy.

No dobrze, a jak telewizor radzi sobie z kolorami prosto z fabryki, bez żadnej ingerencji z naszej strony? Haier K85F oferuje cały wachlarz trybów obrazu, takich jak Dynamiczny czy Eko, ale dla każdego, kto chce oglądać filmy zgodnie z intencjami twórców, liczy się w zasadzie tylko jeden: tryb Film. To właśnie na nim skupiliśmy nasze testy i niestety, jego nazwa ma niewiele wspólnego z rzeczywistością. Obraz na ustawieniach fabrycznych jest bardzo daleki od tego, co moglibyśmy nazwać kinową wiernością i wymaga wielu poprawek. Zacznijmy od balansu bieli, który ma wyraźny niedostatek koloru czerwonego. W praktyce oznacza to, że cały obraz ma chłodny, niebieskawy zafarb. Jeszcze gorzej wygląda kwestia zarządzania jasnością, czyli krzywe gamma (dla SDR) i EOTF (dla HDR). Ich wykres przypomina prawdziwy rollercoaster, co fatalnie przekłada się na wrażenia z seansu. Skutkuje to nienaturalnym przyciemnieniem treści SDR, przez co gubią się detale w cieniach, a z kolei w przypadku HDR – super rozjaśnieniem, które dodatkowo potęguje problem przepaleń. Taka kombinacja, czyli zbyt chłodna biel połączona z chaotyczną jasnością i zbyt dużym nasyceniem koloru niebieskiego, powoduje ogromne błędy w odwzorowaniu barw. Nasze pomiary na specjalistycznej planszy ColorChecker wykazały błędy (Delta E) regularnie sięgające i przekraczające wartości 8-9. Mówiąc prościej: błędy powyżej progu 3 są już z łatwością zauważalne gołym okiem, więc taki wynik oznacza, że kolory na ekranie są po prostu mocno przekłamane.

Po kalibracji, w trybie filmowym, balans bieli w telewizorze Sharp GP6765 dla treści SDR ulega znaczącej poprawie. Wszystkie linie w wykresie zbliżają się do linii referencyjnej. Choć nie są idealnie proste, osiągnięte wyniki są zadowalające, biorąc pod uwagę półkę cenową tego modelu. Taka poprawa balansu bieli przekłada się na bardziej naturalne i wierne odwzorowanie kolorów, co pozytywnie wpływa na ogólne wrażenia wizualne i immersję w oglądane filmy. Jeśli chodzi o gamę, początkowy skok na wykresie nie został usunięty, jednak po tym błędzie reszta linii znacznie lepiej odwzorowuje oczekiwany efekt, sprawiając, że obraz staje się bardziej spójny i przyjemny w odbiorze.

W przypadku treści HDR, balans bieli wypada nieco gorzej w porównaniu do treści SDR, ale wciąż jest znacząco lepszy niż przed kalibracją. Poprawa balansu bieli w HDR przyczynia się do większej spójności kolorów, sprawiając, że oglądanie filmów staje się bardziej przyjemne, mimo że mogą występować pewne niedociągnięcia. Mówiąc o kontrascie, trudno tu mówić o znaczącej poprawie. Nasi specjaliści zauważyli, że brak kontroli nad ustawieniami dynamicznego mapowania tonów uniemożliwił osiągnięcie znaczącej poprawy w EOTF, prowadząc do nierównomiernego odwzorowania jasności.

Mimo pewnych niedociągnięć związanych z brakiem opcji ustawień dla dynamicznego mapowania tonów, telewizor Sharp GP6765 zyskał nowe oblicze po odpowiedniej kalibracji. Ulepszony balans bieli oraz lepsze odwzorowanie kolorów w trybie SDR sprawiają, że obraz stał się bardziej naturalny i przyjemny dla oka. Choć wciąż są obszary, które wymagają poprawy, zwłaszcza w treściach HDR, telewizor oferuje satysfakcjonujące doświadczenia wizualne, czyniąc go interesującym wyborem w swojej klasie cenowej.

No dobrze, a czy da się coś z tym obrazem zrobić? Czy profesjonalna kalibracja jest w stanie uratować sytuację? Odpowiedź brzmi: i tak, i nie. Trzeba jasno powiedzieć, że pewnych rzeczy nie przeskoczymy. Ograniczenia samej konstrukcji, czyli po prostu słaba matryca i jej wąskie pokrycie kolorów, sprawiają, że o sensownym efekcie HDR możecie zapomnieć – tym nie będziemy wam mydlić oczu. Największym beneficjentem naszych poprawek jest bez wątpienia tryb SDR i to właśnie do oglądania takich treści, po kalibracji, ten telewizor zaczyna mieć sens. Udało nam się na swój sposób okiełznać balans bieli. Co prawda telewizor oferuje tylko podstawową, 2-punktową regulację (a nie precyzyjną, 20-punktową), więc nie jest idealnie, ale z powodzeniem pozbyliśmy się tego nieprzyjemnego, chłodnego "wyziębienia" obrazu. Przede wszystkim jednak ogromną poprawę zanotowaliśmy w kwestii zarządzania jasnością. Krzywa gamma, która wcześniej przypominała rollercoaster, po kalibracji wygląda jak niemal idealnie prosta linia. To znak, że telewizor wreszcie jest w stanie wyświetlić obraz bez jego sztucznego przyciemniania czy rozjaśniania. Wniosek jest prosty: nawet w przypadku tak taniego telewizora, profesjonalna korekta ustawień potrafi zdziałać bardzo dużo i wyciągnąć z niego maksimum możliwości.

W telewizorze Sharp GP6765 funkcja „10-bitowa reprodukcja kolorów” wykazuje dobre wyniki w testowanej scenie z żarówkami. Ustawienie tej opcji na poziomie „średnia” pozwala uzyskać zadowalające efekty, ponieważ nie widać problemów z wygładzaniem ziarna ani rozmywaniem istotnych elementów obrazu. Ustawienie „niska” również przynosi pozytywne rezultaty, oferując wyraźny obraz bez negatywnego wpływu na szczegóły. Takie opcje wygładzania przejść tonalnych przyczyniają się do poprawy jakości wizualnej, umożliwiając bardziej naturalne przejścia kolorów.

W kontekście skalowania obrazu, telewizor Sharp GP6765 ma swoje mocne strony, takie jak brak overscanu podczas wyświetlania materiału testowego. Dzięki temu widzowie mogą cieszyć się pełnym obrazem bez utraty jakichkolwiek detali z krawędzi. Jednak w testowanej scenie z modelką pojawiają się pewne niedociągnięcia. Gałęzie czy spodnie nie wyglądają najlepiej. Ich obrys wygląda na lekko poząbkowany sugerując, że nie zastosowano skutecznych technik wygładzania krawędzi. To sprawia, że niektóre szczegóły mogą wyglądać na nieco zniekształcone, co może wpłynąć na ogólne wrażenia wizualne.

Przejdźmy do obróbki cyfrowej i skalowania obrazu, czyli tego, jak Haier K85F radzi sobie z sygnałem o niższej rozdzielczości, np. ze zwykłej telewizji. I tu już na starcie natrafiamy na niezwykle irytującą i zupełnie niezrozumiałą przypadłość – domyślnie włączony overscan. Oznacza to, że telewizor sztucznie powiększa obraz, obcinając jego krawędzie, i to na każdym źródle, nawet 1080p. Aby zobaczyć pełen kadr, trzeba za każdym razem grzebać w ustawieniach ekranu i ręcznie przełączać format na "rozszerzenie do 16:9". To detal, ale diabelnie denerwujący. Samo skalowanie treści do rozdzielczości 4K można określić jednym słowem: poprawne. I w zasadzie tyle. Procesor obrazu nie odbiera obrazowi detali, nie generuje też poszarpanych krawędzi czy innych artefaktów. Po prostu robi swoje, bez żadnych fajerwerków. Jest w porządku, ale nic ponadto. Największym i najbardziej odczuwalnym brakiem w sekcji obróbki cyfrowej jest jednak nieobecność funkcji wygładzania przejść tonalnych. To algorytm, który mógłby w znacznym stopniu zredukować ten denerwujący efekt pasów (banding), o którym pisaliśmy wcześniej. Niestety, producent nie przewidział takiego rozwiązania, skazując nas na oglądanie niedoskonałości matrycy oraz materiałów niskiej jakości w pełnej krasie.

Jeśli chodzi o smużenie i płynność ruchu, telewizor Sharp GP6765 wypada dość przeciętnie. Został on wyposażony w matrycę o częstotliwości 60 Hz, co sprawdza się w kontekście filmów. Telewizor posiada upłyniacz o nazwie "Ulepszenie ruchu". Dzięki tej funkcji, możemy sterować płynnością ruchu a więc jesteśmy wstanie wybrać czy obraz ma być widoczny z klatką filmową lub bardziej płynny - teatralny. Upłynniacz ten powinien zadowolić większość użytkowników, którzy stawiają na treści filmowe. Jednak w przypadku sportu czy gier Sharp nie radzi sobie najlepiej. W testowanej scenie z UFO-ludkiem zauważalne jest spore rozmycie, co sugeruje, że niska wartość czasu reakcji matrycy wpływa negatywnie na ostrość ruchomych obiektów. Takie efekty mogą być szczególnie irytujące podczas dynamicznych sekwencji, gdzie szybkie ruchy są powszechne. Dla osób, które preferują oglądanie sportów czy intensywnych gier wideo, ograniczenia w płynności ruchu mogą być zniechęcające, sprawiając, że Sharp GP6765 niekoniecznie jest idealnym wyborem w tej kategorii.

Matryca w modelu K85F pracuje z natywną częstotliwością odświeżania 60 Hz, co już na starcie ustawia pewne oczekiwania co do płynności obrazu. Musimy jednak przyznać, że byliśmy bardzo pozytywnie zaskoczeni, gdy w menu ustawień znaleźliśmy aż dwa oddzielne suwaki do kontroli ruchu: jeden opisany jako "Redukcja rozmycia", a drugi "De-Judder". Taka hojność w tym segmencie cenowym jest absolutną rzadkością, bo zazwyczaj producenci oferują co najwyżej jedną, wspólną opcję. Niestety, nasz entuzjazm opadł tak szybko, jak się pojawił. Szybko bowiem wyszło na jaw, dlaczego Haier był tak "szczodry" – suwak odpowiedzialny za redukcję rozmycia jest po prostu atrapą. Jego przesuwanie nie przynosi absolutnie żadnego widocznego efektu na ekranie, działa więc tylko jedna z dwóch opcji.

Funkcjonalność Sharp'a GP6765 dla graczy pozostawia wiele do życzenia. Mimo że model ten wyposażony jest w porty HDMI 2.1, które teoretycznie powinny oferować szereg nowoczesnych udogodnień, w praktyce sytuacja wygląda znacznie gorzej. Jedyną funkcją, która rzeczywiście wykorzystuje możliwości tego standardu, jest Auto Low Latency Mode (ALLM). Niestety, brak wsparcia dla kluczowych funkcji, takich jak Variable Refresh Rate (VRR) czy HDR Gaming Interest Group (HGIG), czyni ten telewizor mniej atrakcyjnym wyborem dla graczy. VRR jest istotny dla eliminacji problemów z tearingiem i stutteringiem, co jest szczególnie ważne w dynamicznych grach, gdzie płynność obrazu ma kluczowe znaczenie. Z kolei HGIG pozwala na optymalne odwzorowanie HDR, zwiększając immersję i jakość wizualną. Choć wydawać by się mogło, że implementacja Dolby Vision będzie nosiła ze sobą spore krzyści, to dla graczy jest ona kompletnie bezużyteczna ze względu na bardzo wysoki input lag w tym trybie.

Można by powiedzieć, że obecność portów HDMI 2.1 w Sharp GP6765 to marketingowa pułapka, która może wprowadzać w błąd użytkowników myślących, że sam standard HDMI automatycznie wiąże się z wszystkimi jego udogodnieniami. Oczekiwanie na pełną funkcjonalność, która powinna iść w parze z HDMI 2.1, może prowadzić do rozczarowania.

Przejdźmy do funkcji dla graczy, choć już na wstępie musimy zaznaczyć – jest to propozycja raczej dla tych "niedzielnych". Producent co prawda chwali się w specyfikacji obecnością złączy HDMI 2.1, co na papierze wygląda imponująco, ale w rzeczywistości jest to w dużej mierze chwyt marketingowy. Co nam bowiem po nowoczesnym złączu, skoro sercem telewizora jest matryca o odświeżaniu 60 Hz? Nie ma ona fizycznej możliwości wyświetlenia sygnału w 120 klatkach na sekundę, nawet w niższych rozdzielczościach, co odbiera portowi HDMI 2.1 jego najważniejszy atut. A szkoda. (Dlatego w naszych testach zaznaczamy to jako złącza HDMI 2.0). Kolejną dziwną przypadłością jest reakcja telewizora na próbę kalibracji HDR z poziomu konsoli. Zmiany ustawień jasności powodują bardzo nienaturalne zachowanie obrazu, co mogłoby sugerować niepoprawną implementację standardu HGiG. Szczerze mówiąc, nie trzeba się tym jednak zbytnio przejmować, bo jak już wielokrotnie pisaliśmy, korzystania z jakichkolwiek treści HDR na tym ekranie po prostu nie polecamy. Żeby jednak nie było tak gorzko, Haier K85F ma też dwa duże i niespodziewane plusy. Pierwszym jest obecność ALLM, czyli automatycznego trybu gry, który przełącza telewizor w tryb niskiego opóźnienia, gdy tylko wykryje podłączoną konsolę. Drugim, jeszcze większym zaskoczeniem, jest wsparcie dla VRR, czyli zmiennej częstotliwości odświeżania. Działa ono co prawda w bardzo skromnym zakresie 48-60 Hz, ale sama jego obecność jest godna pochwały. Dzięki temu obraz w grach potrafi mniej "rwać", co realnie poprawia komfort rozgrywki.