TCL P755 vs Haier Q80FUX

TCL P755 zapewnia przeciętną jakość efektu HDR. Maksymalna jasność telewizora wynosi nieco poniżej 300 nitów. Taka jasność ogranicza intensywność jasnych partii obrazu w treściach HDR. W praktyce oznacza to, że jasne elementy mogą nie być wystarczająco wyraziste, co wpływa na ogólne wrażenie kontrastu. Jednakże, telewizor oferuje szerokie pokrycie palety DCI P3, osiągającą około 93%. Dzięki temu kolory są żywe i nasycone, znacząco poprawiając jakość odwzorowania barw w treściach HDR. Mimo ograniczonej jasności, szeroka gama kolorów pozwala na uzyskanie bardziej bogatych i realistycznych odcieni.

W porządku, przejdźmy do tematu, który tak bardzo rozgrzewa dyskusje, czyli do możliwości telewizora w trybie HDR. Od razu postawmy sprawę jasno: Haier Q80FUX z pewnością nie jest demonem jasności. Panel tego odbiornika jest w stanie wygenerować około 350 nitów w szczycie, co w dzisiejszych realiach stanowi absolutne minimum, by w ogóle można było mówić o obecności rozszerzonej dynamiki tonalnej HDR. Na plus trzeba zaliczyć, że ta moc jest przynajmniej stabilna – niezależnie od tego, jakiej planszy testowej czy sceny filmowej użyliśmy, pomiary niezmiennie oscylowały w granicach 300-350 nitów. Są to więc wyniki co najwyżej wystarczające, zdecydowanie dalekie od olśniewającego pokazu możliwości, jaki znamy z droższych konstrukcji. Na szczęście jest jeden aspekt, w którym Q80FUX nadrabia te braki i robi to z nawiązką. Mówimy przecież o telewizorze QLED (a precyzyjniej PFS LED), co oznacza, że dzięki zastosowanemu filtrowi kwantowemu na matrycy, potrafi on wygenerować naprawdę soczyste, żywe kolory. To nie są puste obietnice – pokrycie palety barw DCI-P3 sięgające niemal 95% to rezultat, który robi wrażenie i bezpośrednio przekłada się na bardzo przyjemne dla oka, nasycone kolory.

Odwzorowanie barw w P755 w trybie „Filmowym”, mimo że jest najlepszym fabrycznym ustawieniem, pozostawia wiele do życzenia. Największym problemem jest balans bieli, gdzie na wykresie wyraźnie widać wybicie w kolorze czerwonym oraz spadek w kolorze zielonym. To prowadzi do przesunięcia barw w stronę czerwieni, co powoduje, że kolory na ekranie są mniej naturalne i mogą wyglądać nieprawidłowo, zwłaszcza w scenach z białym lub neutralnym tłem. Potwierdza to test „Colour Checker”, który ujawnia, że kolory są przesunięte właśnie w kierunku czerwieni co wpływa na realistyczność obrazu i zmniejsza wrażenie głębi kolorów. W zakresie kontrastu, analiza wykresu gamma pokazuje spore wahania, szczególnie w ciemnych partiach obrazu, gdzie wartości spadają poniżej optymalnego poziomu 2,4. Skutkuje to tym, że ciemniejsze obszary mogą być wyświetlane jaśniej niż powinny, Dodatkowo, krzywa EOTF, odpowiedzialna za odwzorowanie jasności, znajduje się nieco powyżej krzywej referencyjnej. Na wykresie widoczne jest lekkie podbicie jasności do około 50%, po którym następuje tylko niewielki spadek. To prowadzi do nadmiernego podbijania jasności w średnich partiach obrazu oraz może skutkować utratą szczegółów i zniekształceniem obrazu w jaśniejszych scenach.

Fabryczne ustawienia trybu filmowego rzadko kiedy są idealne, ale w przypadku Q80FUX mieliśmy do czynienia z widoczną nierównowagą. W treściach SDR obraz był zdecydowanie zbyt mocno ocieplony, co wynikało z nadmiernej ilości czerwieni w balansie bieli, nadającej całości lekko sepii. Jakby na przekór, w materiałach HDR telewizor wpadał w drugą skrajność – nadmiar koloru niebieskiego powodował nienaturalny, oziębły w odbiorze efekt. To jednak nie kapryśny balans bieli był największym problemem tego telewizora. Prawdziwy winowajca, odpowiedzialny za opisywane wcześniej kłopoty, ukrywał się głębiej. Okazało się, że Q80FUX ma kompletnie źle zestrojone wartości gamma oraz, co kluczowe dla HDR, fatalnie poprowadzoną krzywą EOTF. To właśnie te błędne ustawienia fabryczne powodowały notoryczne przepalanie najjaśniejszych fragmentów obrazu, nakładając na nie ów charakterystyczny, mleczny filtr. Znaleźliśmy więc źródło problemu. Taki stan rzeczy prowadził do ogólnych, dużych błędów kolorystycznych, które były łatwe do wychwycenia nawet dla niewprawnego oka. Jak każdy testowany przez nas telewizor, postanowiliśmy i ten model skalibrować, a rezultaty tych zabiegów znajdziecie w kolejnym akapicie.

Po kalibracji odwzorowanie barw w telewizorze znacznie się poprawia jeżeli chodzi o treści SDR. Krzywe kolorów są teraz bliskie idealnej wartości, a gamma jest bardziej stabilna. Mimo że spadek na początku wykresu do wartości jest nadal obecny, ogólna precyzja odwzorowania barw jest znacznie lepsza. Test „Colour Checker” pokazuje, że większość próbek kolorów ma błędy poniżej poziomu 2, co wskazuje na poprawioną wierność kolorów. Nieliczne odchylenia są obecne, ale generalnie kolory są teraz bardziej realistyczne i zgodne z rzeczywistością.

Kalibracja przynosi poprawę również w treściach HDR. Balans bieli został poprawiony, przekłada się na bardziej naturalne odwzorowanie kolorów. Krzywa EOTF, mimo że teraz jest bliżej krzywej referencyjnej, nadal pokazuje lekkie podbicie jasności na początku wykresu. Prowadzi to do niewielkich zniekształceń w bardzo jasnych scenach, ale ogólna tonalność i szczegółowość zostały poprawione. Dynamiczne mapowanie tonów działa efektywniej, poprawiając jakość obrazu w jasnych partiach i zachowując więcej detali.

Mimo że obraz urządzenia nie osiąga pełnej perfekcji, kalibracja przynosi znaczącą poprawę. Po dostosowaniu ustawień telewizor prezentuje się o wiele lepiej, oferując bardziej realistyczne i dokładne odwzorowanie barw w treściach SDR i HDR. Choć wciąż można dostrzec pewne niedociągnięcia, kalibracja skutecznie eliminuje wiele wcześniejszych problemów, zapewniając lepszą jakość obrazu i bardziej naturalne kolory.

Wyniki naszych zabiegów kalibracyjnych musimy, niestety, uznać za dwojakie. Ogólnie rzecz biorąc, obraz jest bezdyskusyjnie lepszy niż przed korektami, jednak największym wygranym tego procesu okazały się treści SDR. To właśnie tam, po wyprowadzeniu na prostą wykresów gammy oraz balansu bieli, uzyskaliśmy rezultaty, które można śmiało nazwać bardzo dobrymi. Po ustawieniu, Q80FUX w standardowej dynamice naprawdę błyszczy, pokazując jedynie delikatne błędy w najtrudniejszych do oddania odcieniach skóry. Niestety, najsłabszym ogniwem wciąż pozostają treści HDR. I tu pojawia się paradoks: mimo że udało nam się skalibrować balans bieli niemal do perfekcji, to ogólne błędy kolorystyczne nadal pozostają na dość dużym poziomie. Przyczyną jest fakt, że telewizor wciąż "po swojemu" interpretuje statyczne metadane HDR10, uparcie forsując ów nieszczęsny efekt przepalenia obrazu, co nieuchronnie prowadzi do dużych przekłamań. Choć z sukcesem wyeliminowaliśmy fabryczny nadmiar koloru niebieskiego, to właśnie przez tę ingerencję elektroniki, ekran nadal potrafi wpadać w nieco zbyt oziębłe tonacje. Ten telewizor tak po prostu ma.

Funkcja „Stopniowe wygładzanie” działa całkiem dobrze, skutecznie eliminując widoczne granice między różnymi odcieniami tego samego koloru. Dzięki niej, przejścia tonalne są płynniejsze. Niestety, funkcja ta nie jest dostępna w trybie HDR, co może wpływać na jakość gradacji tonalnych w materiałach o wyższej dynamice.

W przypadku skalowania obrazu telewizor nie radzi sobie najlepiej. Widać wyraźne przycięcia krawędzi, jest to szczególnie zauważalne na postaci modelki oraz gałęziach drzew. Rozmycie detali w tych obszarach wpływa na ogólną ostrość obrazu. Może być to zauważalne podczas oglądania treści w niższej rozdzielczości. Na dodatek obraz w jakości SD jest pokazywany z lekkim przycięciem u góry jak i na dole.

Jeśli jest jeden obszar, w którym Haier ewidentnie pokazuje, że ma jeszcze sporo do nadrobienia względem rynkowej czołówki, to jest nim cyfrowa obróbka obrazu. Sam upscaling, cóż... jest po prostu w porządku. I właściwie tyle można o nim powiedzieć. Robi, co do niego należy: dba, by sygnał o niższej rozdzielczości nie straszył na ekranie surową pikselozą i nie wyglądał jak powiększony na siłę znaczek pocztowy. Daleko mu jednak do finezji i "inteligentnego" wyostrzania, jakie przez lata wypracowali bardziej doświadczeni gracze na tym rynku. Największą bolączką oprogramowania Q80FUX jest jednak niemal całkowity brak dodatkowych funkcji "czyszczących" i wygładzających obraz. Odbiornik nie oferuje żadnych mechanizmów redukcji szumów czy poprawy gradientów. Oznacza to, że w starszych lub mocniej skompresowanych materiałach musimy po prostu pogodzić się z tym, że wszelkie niedoskonałości przejść tonalnych czy łączenia barw, o których wspominaliśmy wcześniej, będą nam nieustannie towarzyszyć podczas seansu.

Telewizor oferuje przyzwoite, choć nie perfekcyjne, rezultaty w zakresie płynności ruchu. W przypadku filmów telewizor dysponuje funkcją „Redukcja migotania”, która umożliwia regulację płynności ruchu w skali od 1 do 10. Dzięki tej opcji, możemy dostosować wygląd obrazu do preferencji kinowego lub bardziej teatralnego (z mniejszą lub większą prędkością).

Kwestia płynności ruchu i smużenia jest w dużej mierze z góry przesądzona przez zastosowanie 60-hercowej matrycy, co naturalnie sprawia, że trudno polecić ten odbiornik entuzjastom bardzo dynamicznych treści. Na szczęście w Q80FUX znajdziemy kilka opcji (choć, jak się za chwilę okaże, tak naprawdę tylko jedną), które mają poprawić wrażenia w starszych produkcjach filmowych. Dostępny jest suwak "De-Judder", który faktycznie odpowiada za płynność obrazu i pozwala nam dostosować go do własnych preferencji: od surowego, kinowego klatkażu, aż po bardziej teatralną, wygładzoną prezentację. Prawdziwe zaskoczenie czeka nas jednak tuż obok w menu. Znajduje się tam również drugi suwak, dedykowany rzekomo usuwaniu rozmycia – jest to funkcja, którą zazwyczaj spotykamy w panelach 120Hz, aby walczyć ze smużeniem w sporcie. Tak jak się jednak spodziewaliśmy, przywołując wspomnienia z testów modelu K85F, tak i tutaj ów suwak jest jedynie atrapą. Jego przesuwanie nie wnosi do obrazu absolutnie nic i wygląda to po prostu na niedopatrzenie inżynierów produktu, którzy zostawili w oprogramowaniu opcję niedziałającą z tym typem matrycy.

Urządzenie oferuje szereg funkcji przydatnych dla graczy, takich jak ALLM (Auto Low Latency Mode), VRR (Variable Refresh Rate), Dolby Vision dla graczy oraz Game Bar. ALLM automatycznie przełącza telewizor w tryb o niskim opóźnieniu, znacząco poprawia reakcję na komendy z kontrolera i minimalizuje opóźnienia wejścia. VRR synchronizuje odświeżanie ekranu z liczbą klatek generowanych przez konsolę, eliminuje efekt rozrywania obrazu i zapewnia płynniejszą rozgrywkę. Dolby Vision dla graczy poprawia jakość obrazu, oferując lepsze odwzorowanie kolorów i kontrastu w grach wspierających ten format. Funkcja Game Bar pozwala na szybki dostęp do ustawień gry oraz monitorowanie kluczowych parametrów, takich jak czas reakcji.

Jednakże, telewizor ma pewne ograniczenia. Matryca 60 Hz uniemożliwia wyświetlanie sygnałów o wyższej częstotliwości odświeżania w różnych rozdzielczościach, może wpływać na płynność obrazu w dynamicznych grach. Ponadto, brak wsparcia dla technologii G-Sync dla PC może wpłynąć na jakość rozgrywki na komputerze. Warto również zauważyć, że tryb HGiG, który ma na celu poprawę jakości obrazu w grach HDR, nie działa poprawnie w tym modelu. Negatywnie oddziałując na wrażenia wizualne w grach obsługujących HDR.

Wkraczając na terytorium gier, Haier Q80FUX okazuje się być całkiem niezłym kompanem dla "niedzielnego gracza". Na pokładzie znajdziemy bowiem tak pożądane dziś funkcje jak VRR (zmienna częstotliwość odświeżania) oraz ALLM (automatyczny tryb niskiego opóźnienia). Największą niespodzianką jest jednak co innego. Mimo że nie mamy tu do czynienia z panelem 4K@120Hz, telewizor potrafi przyjąć i wyświetlić sygnał 120Hz w niższej rozdzielczości (Full HD). To bardzo przydatna funkcja, pozwalająca świadomie przełączyć konsolę w tryb niższej rozdzielczości, aby w zamian uzyskać znacznie wyższą płynność, co w świecie gier jest kompromisem jak najbardziej akceptowalnym.

Na brak dodatków w stylu paska "Game Bar" nie będziemy specjalnie narzekać, bo to tylko miły dodatek. Najbardziej niepokojące rzeczy dzieją się, gdy wkraczamy do świata HDR w grach. Ze względu na to, że telewizor nieustannie "po swojemu" adaptuje sygnał, ustawienie jasności w konsoli wedle standardu HGIG jest niemal niemożliwe do wykonania zgodnie z instrukcją. Co gorsza, w trybie Dolby Vision dla gier, opóźnienie (input lag) rośnie do poziomu około 50 ms, co jest wartością na tyle wysoką, że w zasadzie czyni ten tryb nieużywalnym. Generalnie jednak i tak nie zalecalibyśmy grania na tym telewizorze w trybie HDR, więc nie są to aż tak poważne braki. Najbardziej cieszy obecność 120Hz w Full HD, co sprawia, że można Q80FUX nazwać całkiem fajnym telewizorem dla niecodziennego gracza.